Postanowiłam.

I bardzo chcę, żeby ktoś już zdjął tę brudną szarą szmatę i umożliwił korzystanie z tego, co daje natura.

Już tydzień jest mi zimno.

I to właściwie jest główna myśl, która przychodzi mi do głowy, gdy próbuję zebrać wrażenia z pobytu, złapać je, jakoś uporządkować i opisać. Myśl pierwsza – nigdy tak nie zmarzłam. Ponieważ ktoś musi być winien, głupio wszystko zwalać na zmiany klimatu ustalam sama ze sobą, że właściwie wszystko przez Waldka, który zawodowo jeździ po Europie i zawsze, gdy jest w Hiszpanii, opowiada jak tu jest ciepło. Opowiada o tym w lipcu i w lutym. I w związku z tymi opowieściami uwierzyłam, że to absolutny standard, prawda ponadczasowa i ogólnoludzka, znaczy niepodważalna. W Hiszpanii jest ciepło – zawsze. Dlatego pakując walizkę zabrałam rzeczy raczej letnie. A tu kicha! Zimno przenikliwe, okropny wiatr. Z mojego przywiezionego, przygotowanego na urocze ciepło i hiszpańskie klimaty, zasobu odzieżowego wyjęłam wszystko, co było. Ubrałam to na siebie i tak chodzę już tydzień w tym samym, bo temperatura nie ulega zmianie. Kiedy skarżę się na swój los polskim znajomym i rodzinie, otrzymuję natychmiast informację, że w Polsce gorzej. Ja wcale nie zamierzam dyskutować. W Polsce zawsze jest gorzej. Ja wiem – jest śnieg, mróz i inne okropności. Tyle, że tam są w domach kaloryfery oraz moja szafa pełna czapek, rękawiczek i miliona szali. Tutaj tego nie ma. W apartamentach i hotelach nie ma także ciepłych kołderek, tylko cienkie okrycia na te obiecane upały. Więc śpię w polarze, głowę owijam bawełnianym szalem, a wczoraj wylądowałam w aptece. I tak się długo broniłam. Moja hiszpańska przygoda nieodparcie zaczyna kojarzyć mi się z hiszpanką – grypą, która sto lat temu dziesiątkowała ludność Europy.

Od tygodnia prawie codziennie przyglądamy się rynkowi nieruchomości.  Nie spodziewałam się, że będzie to tak interesujące zajęcie. Ruch w tym biznesie jest bardzo duży, bo zdaje się, że szykuje nam się w kraju kolejna fala emigracji. Znam bardzo wiele osób, które deklarują chęć wyjazdu z kraju w związku z dobrą zmianą. To w 80% jest podawane jako główny powód decyzji o zakupie mieszkania i wyjeździe z Polski. W miastach, które odwiedziliśmy mieszka wielu Polaków. Rozmawialiśmy o ofertach, problemach, minach na które można wdepnąć, procedurze zakupu. Wykonaliśmy szereg działań, umożliwiających nam zakup mieszkania. Teraz wystarczy już tylko kupić.

Z tych wszystkich odwiedzin zapamiętam kilka rzeczy. Po pierwsze hiszpańskie klatki schodowe. 

Druga różnica to okna. A dokładniej ich brak. Dzisiaj widziałam piękne mieszkanie (120 metrów) właściwie z jednym oknem. Bo słońca i światła ma być jak najmniej. Dla mnie  - miłośniczki światła – nie do pomyślenia. W Hiszpanii standard. Tydzień temu nie mogłam się temu nadziwić, teraz już wiem, że tak tu jest. Na dodatek, to co jest wsadzone w te otwory okienne, jest tak cieniutkie, że przed niczym nie chroni. Na pewno nie przed zimnem, którego teoretycznie tutaj nie ma, tyle że jest. Choć Hiszpanie też się dziwią. Zimnu oczywiście. Że jest!

Ale poznałam niezwykłych ludzi i mimo przejmującego chłodu mile spędzamy czas.

No i na koniec najważniejsza korzyść.
Ja od dłuższego czasu próbuję ustalić sama ze sobą kim jestem. Nie żebym miała jakieś zaburzenia tożsamości, tylko „emerytowana nauczycielka” brzmi tak okropnie smutno i jest tak bardzo pozbawione wszystkiego, że gorzej już chyba być nie może. A tu nagle podczas załatwiania formalności związanych z możliwością zakupu okazało się, że ja nie jestem jakaś emerytowana nauczycielka, tylko

soy pensionista profesor.

No i to nareszcie jakoś brzmi.

Hiszpania kojarzy mi się z wiatrem, chłodem i ulewnym deszczem oraz głośnym śpiewem niemieckich emerytów. Pewnie dość nietypowo, ale poprzednie wizyty w tym kraju pozostawiły właśnie takie wspomnienia. Silne i niezatarte niczym. Kolejna wizyta przyniesie pewną odmianę, bo trafiłam właśnie na walencjańskie Falla - Święto Ognia – najważniejsze w roku święto dla miejscowej ludności.   Przyjechaliśmy tutaj w innym celu, ale jak ktoś ma szczęście, to na całego. Trafiliśmy na cztery świąteczne dni, karnawał na ulicach, wszechobecne petardy i łomot jak w powstaniu oraz wielką obietnicę zbiorowego palenia ogromnych figur, symbolizujących całe zło.

WIELKIM zrozumieniem.

Tym razem już sama podróż do Hiszpanii także była dla mnie wyzwaniem. Pierwszy raz leciałam Ryanairem. Tak się starałam, tak obczytywałam co można włożyć, a co nie do bagażu, który w całości jest podręcznym, że w efekcie wylądowałam, co prawda o czasie i w całości, ale kompletnie bez potrzebnych kosmetyków. Najpierw z obłędem w oku szukałam toreb na wymiar tej linii. Walizka w potrzebnym wymiarze w domu była jedna, torebki w wymiarach 35x20x20 nie mieliśmy żadnej. Przez ostatnie dziesięć lat nie spędziliśmy łącznie razem z mężem tyle czasu w galeriach handlowych, co teraz, na poszukiwaniach toreb, żeby spełnić to żądanie. Torebki owszem były w zbliżonych wymiarach. Najczęściej dwóch. Trzeci nigdy nie pasował. W końcu podjęłam decyzję, że jadę z tym co mam. Najwyżej mnie cofną. Z tego przejęcia zapakowaną kosmetyczkę z akcesoriami do makijażu zostawiłam  w łazience, w której skrupulatnie pakowałam w pojemniczki stumililitrowe potrzebne szampon, balsamy i inne takie. Napakowałam pełną kosmetyczkę o wymiarach zbliżonych do podanych. A na lotnisku wściekła kobieta w mundurze kazała mi to wszystko wyrzucić, bo wziąć można tylko tyle pojemniczków ile się zmieści w specjalnym  woreczku. Kobieta miała mundur, śmierć w oczach, broń przy pasie więc nie dyskutowałam.  Próba upchania w woreczek wszystkiego wzbudziła wielkie zainteresowanie stojących w kolejce do wyrzucania. W efekcie upchałam odżywkę do włosów, płyn do demakijażu (kosmetyki, które miałabym ewentualnie zmywać zostały w Poznaniu) oraz pastę do zębów. Naprawdę uwielbiam te momenty, a najbardziej swoją głupotę, że dałam się wciągnąć w grę „lecimy tanimi liniami.

I teraz taka niewymalowana chodzę po Gandii i odwiedzam Hiszpanów. Bo my zwiedzamy. Tym razem nie zabytki, tylko mieszkania. Teoretycznie szukamy swego miejsca na starość, bo  Mąż postanowił, że trzeba takie miejsce mieć. Wybór ofert jest bogaty. Oglądamy wszystko, bo jesteśmy po prostu ciekawi. Na razie w Gandii, która jest ulubionym kierunkiem wypoczynkowym mieszkańców Madrytu, potem w Allicante i Walencji. A potem będziemy myśleć. Jakoś nie mogę trafić w Hiszpanii na upały i dość trudno mi wyobrazić sobie lato, kiedy odziana w zimową kurtkę łapię skąpe promienie słońca. W wynajętym przez nas mieszkaniu nie ma oczywiście kaloryferów, za to są małe okna z cieniutkimi pojedynczymi szybami. Są dużo mniejsze niż u nas, bo generalnie buduje się tu tak, by słońca nie dopuszczać. Zimą i wczesną wiosną w mieszkaniach  jest po prostu zimno. W naszym wynajętym mieszkaniu temperatura niebezpiecznie zbliża się do tej, przy której ja zaczynam chorować. Więc otwieram okna, by wpuścić to wczesno wiosenne słonce, ale i to niewiele daje.

Ale o ofertach nieruchomości w Hiszpanii mogę powiedzieć bardzo dużo i chętnie służę pomocą, doświadczeniem i kontaktami.

Za to psów ci tutaj dostatek. Są w prawie każdym domu i większość to prawdziwe miksery. Czasem widać, kto był protoplastą, ale w większości przypadków trudno byłoby zgadnąć. Siedzą w barach, spacerują po eleganckim deptaku, jeżdżą rowerem, a na starość czasem są wożone na wózku. Czyli tak, jak powinno być. Nie wiem, jak one radzą sobie ze Świętem Ognia, bo to kilkanaście dni (przygotowanie do świąt, święta właściwe i podzwonne) pełne wystrzałów i okrutnego hałasu. Ale może hiszpańskie psy są przyzwyczajone i bardziej odporne?

W końcu hiszpańskie.  

Wiosnę zauważyłam w błysku oka mojego sąsiada, pilnującego od rana sklepu z napojami. Chłop całą zimę ma spojrzenie mętne i przez to zmętnienie, jakby gorzej widział i mniej kojarzył. Myślę tak ponieważ „dzień dobry” mówi mi czasem. Czyli nie wtedy, gdy go mijam, tylko wtedy, gdy zajarzy. Zimą i późną jesienią jarzy jakby trudniej, ale  w końcu kto ja jestem, by mnie dostrzegał za każdym razem? Ale teraz stał oparty o mur, patrzył przed siebie, czyli na mnie nadchodzącą i chyba w tym porannym słońcu, mimo mojego słusznego wieku, nikłej postury i zimowej kurtki spowijającej moje nadobne kształty, musiałam mu coś wiosenno-ludzkiego przypomnieć, bo usłyszałam;

Potem, wracając do domu z gazetą i bułkami, zobaczyłam na dachu naszą ulubioną cukrówkę. Od kilku lat siada na szczycie dachu, nad oknem sypialni, lub na stojącym obok wielkim świerku i miarowo powtarza od świtu „nobuuudźsie!nobuuudźsie!nobuuudźsie!”.  Teraz jak najęta budziła nas, marnując swój potencjał energetyczny, bo my już dawno obudzeni. Może miała zamiar obudzić innych?

Do tej narastającej orkiestry wiosennych dźwięków i sygnałów dołączyła Belka. Ona, jak na prawdziwego psa obrońcę wstaje w naszym domu ostatnia, a rozruch poranny ma powolny. Najpierw wyszła przed dom i zdziwiona zauważyła, że jakoś tak jaśniej i cieplej wokół, że w łapy mniej mokro i bez obrzydzenia usiąść można na ścieżce. No to usiadła. I popatrzała przed siebie, niczym mój sąsiad przed sklepem. I nagle zobaczyła JEGO! Wroga swego odwiecznego, jak w tym samym porannym słońcu siedział pod krzakiem i wpatrywał się w nasz kompostownik. Siedział za płotem, bo tam ma swoje stanowisko do sprawowania swej kociej powinności. W kompostowniku mieszka bowiem mysia rodzina, którą systematycznie dokarmiamy, ku jej uciesze. Kompostownik stał się więc areną rozgrywek oraz wojny na śmierć i życie między Belką i Bezczelnym Kociambrem. Kot jest bystry, więc poluje na nasze myszy za płotem. Wejście na teren działania Belki, jest jednak zbyt ryzykowne, bo terriery to zdrobniale terrorysty- wiadomo. Koty dobrze o tym wiedzą. I kiedy tylko Belka dojrzała siedzącego wroga swego, wydała przeciągły skowyt, jakby ją zarzynali i siłą nie wiedzieć jakiego napędu, wyrzuciło ją do przodu w kierunku kompostownika, którego strzec trzeba, jak oka w głowie.

- Działkę sprzątać idę! Będą rewolucje! – i ruszył chłop przed siebie, z piłą w ręce.

To, co teraz napiszę, spowoduje być może rozruchy społeczne, falę ostracyzmu, pokątne plotki i inne sposoby nieformalnego wyrażania negatywnych opinii przez obserwatorów życia publicznego.

No i to tyle tytułem wyznania od serca.

Ale czasami się ugnę. I właściwie wszystko to, co dalej napiszę, to jest jakiś wkład w opisywanie odchodzącego świata. Od dawna wydaje mi się, że jestem już w grupie dinozaurów - na wyginięciu. Jak się okazuje nie sama! Otóż nasz dobry znajomy zadzwonił do mojego męża z propozycją, by z okazji DNIA KOBIET zaprosić żony na kolację. Własne dodam! Tak jak drzewiej bywało! Mój mąż zachował się przytomnie, bo zaraz  sprawdził, co ja na to? Ja na to, jak na lato. Kolacja z przyjaciółmi? Zawsze.

Mężczyźni mnie jednak zadziwiają swoją odwagą.

 
No ale okazja była przecież naprawdę wyjątkowa, bo to w końcu obchody Dnia Kobiet w rocznicę stulecia praw kobiet i w Roku Kobiet. Ponieważ ostatnio obczytuję się w materiałach na temat Poznania pod pruskim zaborem, czułam, że jestem we właściwym miejscu i we właściwym czasie. Bo w Bazarze siła tradycji jest tak wielka, że nawet herbata smakuje inaczej. A my na herbacie nie skończyliśmy. Z każdego kątka wychylają się tam wspomnienia czasów, kiedy kobiety nie miały praw wyborczych i generalnie, jako część ludzkości, były gorszego sortu. I dopiero, jak się tak człowiek wczyta w różne opracowania historyczne, widać wyraźnie, ile zawdzięczamy naszym myślącym i walczącym babkom. Aż strach pomyśleć, gdzie byśmy były, gdyby nie ich dążenia. Podobnie jest obecnie. Aż strach pomyśleć, co by się działo, gdybyśmy teraz zaprzestały wojny o podmiotowe traktowanie kobiet.
Wieczór upłynął nam bardzo miło. W kompletnie pustym lokalu, bo kolacja z okazji Dnia Kobiet jest jednak z innej epoki. Szczególnie zorganizowana z tygodniowym wyprzedzeniem. Ale tak musiało być, bo inaczej przy dwóch wyemancypowanych żonach, pierwszy wolny wspólny możliwy  dla wszystkich termin wypadał na przełomie maja i czerwca. No to już nawet Rok Kobiet by nie pomógł, jako motywacja.
Po kolacji, podczas której sporo rozmawialiśmy o aktywności kobiet, atakującym feminizmie i wszechobecnym patriarchacie, przy wyjściu z lokalu znalazłam plakat - reprint strony z reklamami pochodzącymi z czasów zaboru pruskiego.

Ten plakat był jak puenta naszego spotkania i naszych rozmów.  Obie z koleżanką przeczytałyśmy wszystkie anonse w poszukiwaniu śladu przedsiębiorczości kobiecej. Nie było żadnego, choć głowę daję, że niejedna niewiasta stała za tymi męskimi biznesami.

Ale za to po wczytaniu się, na osłodę znalazłyśmy taki śliczny komunikat:

Aparaty fotograficzne
oraz
wszelkie przybory
po najniższych cenach.
Chemikalia, płyty i papiery fotograficzne
zawsze świeże, bo wielki odbyt.
 
Wszystkim Paniom, tym młodszym i starszym, z okazji Dnia Kobiet życzę siły na manify, protesty, marsze w obronie i przeciw, oraz na życzenia, które popłyną do Was od Panów w każdym wieku.

Dziewczyny!
TrzymajMY się!