- To jest dyskryminacja – powiedział jeden z mężczyzn stojących przy stoliku z kawą. Ja oczekuję, że takie same warsztaty, zostaną zorganizowane dla mężczyzn.
Stolik był wspólny dla trzech różnych grup szkoleniowych. Mężczyzna brał udział w szkoleniu innej grupy, a dyskryminowany poczuł się w związku z faktem, że Szkoła Liderów zorganizowała warsztat dla kobiet, pod nazwą „Własny pokój”. Stałam obok, kiedy wyraził swoje niezadowolenie. W pierwszym odruchu poczułam przypływ energii, co z pewnością doprowadziłoby do konfrontacji. Na szczęście, zanim zwoje mi się poruszyły, on, ze swoim poczuciem dyskryminacji, odszedł do swojej sali.

Zaproszenie do udziału w warsztatach z Natalią de Barbaro „Własny pokój”  potraktowałam jako prezent od losu, gratkę nie lada i niezwykłą niespodziankę. Bo lubię teksty Natalii, które czytam w kobiecych i psychologicznych pismach. Lubię jej dojrzałość, uważność i rozwagę w tym, co pisze. W dodatku towarzyszyło mi wewnętrzne przekonanie, że zaproszenie dostałam w najbardziej odpowiednim czasie i odpowiednich życiowych okolicznościach. Dlatego bez żadnych wahań pojechałam. Teraz mam za sobą dwa dni pracy, wspólnej wycieczki w głąb siebie. Wspólnej, bo warsztat jest tak pomyślany, że wszystkie uczestniczki stanowią o jego jakości. Natalia de Barbaro – uważna przewodniczka, kieruje tym procesem. To, co jest treścią zajęć, wynika jednak z tego, co zobaczą inne kobiety. A kobiety widzą i czują. Więc działo się w czasie zajęć znacznie więcej, niż można ewentualnie przewidzieć, planując warsztat.

Pozbierałam w czasie tych zajęć kilka myśli do mojego życiowego koszyczka. Pewnie się przydadzą na przyszłość. Na przykład taka „Wolność trzeba sobie karczować codziennie i konsekwentnie”. Przytaczam ją, bo mimo wielkiego zaawansowania w pielęgnowaniu swojej wolności, sama nazbyt często mam wątpliwości, czy aby na pewno mam prawo o nią walczyć. Bo „trzeba”, bo „musisz”, bo „powinnaś” są często obezwładniające i tak łatwo nimi zapuścić swoje życie. Wtedy moje „chcę” i „mogę” nie wyrasta, karleje, nie ma przestrzeni do życia.

I jeszcze jedna myśl, którą złapałam w locie i dzielę się z wami: „Nie ma jednoznacznych odpowiedzi, które zostają na zawsze i są dobre”. To ważne dla tej części mnie, która chciałaby raz na zawsze wszystko poukładać. Tymczasem póki życia, póty refleksji nad nim i nad sobą. To także zgoda na błądzenie i na to, że mogę nie wiedzieć na pewno.

W moim pokoju zrobiło się jaśniej.
I zrobię wszystko, by przyczynić się do szerzenia tej formy dyskryminacji.
A moje GURKI (od guru – koncept Natalii de Barbaro!) pozdrawiam serdecznie