Do tej decyzji dojrzewałam długo. Rozważałam za i przeciw, by znaleźć racjonalne uzasadnienie dla swojego postanowienia. Męczę się, kiedy zbyt długo nie podejmuję decyzji. Kiedy podejmę, wcale nie jestem przekona, czy robię dobrze. Ale moja intuicja podpowiada mi, że jestem w momencie odpowiednim, by zawiesić swoją blogerską działalność. Nikt mnie nie obraził, nie dotknął, nie było hejtu, ani przykrych przeżyć . Wprost przeciwnie. Rośnie grupa osób, które polubiły moje seniorałki.

Na razie pisanie na blogu zawieszam na jakiś czas.
Mam kilka innych planów, które chcę zrealizować. Także pisarskich.

Pisanie na blogu zaczęłam tym postem https://senioralki.blogspot.com/2014/01/dzien-babci.html

Mam wrażenie, że po pięciu latach wróciłam do punktu wyjścia.
Dalej chciałabym inną drogą

Wszystkich moich Czytelników serdecznie pozdrawiam i dziękuję, za czytanie.
To wielka frajda wiedzieć, że ktoś czyta.

W tymże sklepiku szukam jajek. Półka z jajkami umieszczona jest w miejscu trudno dostępnym dla niewysokich, za lodówką. Wykonuję więc ekwilibrystykę powietrzną z wygięciem kręgosłupa, by do tych jaj się dostać i jeszcze wybrać właściwe, czyli zgodne z ideą poszanowania niosek. Nie mam okularów, światło beznadziejne i gdy tak wykonuję te swoje wygibasy, słyszę za sobą: „A pani to jest osoba publiczna i ja panią znam”. Głos jest kobiecy i raczej obcy. Zanim zdążyłam się ogarnąć z tymi jajkami i odwrócić do niej, kobieta wcisnęła się między półkę a lodówkę, by spojrzeć mi prosto w twarz i wypaliła - No! Wiedziałam, że to pani! Czy pani wie, że na Wiankowej zamykają przychodnię rehabilitacyjną? I co Pani na to?
Anioł bystrości przeleciał nade mną, więc nie odpowiedziałam natychmiast, że nie wiem i nie korzystam i że ja teraz jajka, a potem cebulę. Za to roztropnie zapytałam, co ona o tym sądzi. Wtedy dowiedziałam się, że powinnam natychmiast interweniować  w tej sprawie. Przecież tam było tak wygodnie i gdzie ona teraz pojedzie? Pani była mniej więcej w moim wieku i nie robiła wrażenia pozbawionej energii czy ułomnej. Udzieliła mi wszelkich instrukcji , co powinnam zrobić i z kim rozmawiać, a na koniec dodała „mnie też kiedyś wszyscy znali”. Wróciłam do domu poruszona skutkami rozpoznawalności i ogromem oczekiwań społecznych.  
Pewnie ta historia przepadłaby w natłoku innych zabawnych zdarzeń, ale kilka dni później przejeżdżałam ze koleżanką samochodem koło mojego osobistego płotu, na którym wisiał baner wyborczy Marcina Bosackiego. Koleżanka jest trochę młodsza, świetnie wykształcona i bardzo aktywna zawodowo. Świetnie sobie radzi w życiu i mamy podobne poglądy polityczne. Ale widok tego plakatu i fakt, że wisi na moim płocie, uruchomił w niej lawinę uwag, jak to teraz powinnam przekazać panu z plakatu, że on nic nie zrobił. Był kompletnie niewidoczny. Jego kampanii właściwie nie było. I ona na przykład w ogóle go nie zna. I jak to teraz on ma być naszym ambasadorem?
Słuchałam zdziwiona nie mniej, jak przy tych jajkach. Choć wymiar oczekiwań obu pań był zupełnie inny, to jednak  życiowa postawa wydaje mi się bardzo zbliżona. Zadałam pytanie, co jej zdaniem powinien zrobić startujący w wyborach w półmilionowym mieście, by dotrzeć do ludzi? No nie wiem, ale coś powinien. A ja nic o nim nie wiem  – padła odpowiedź. Mówi to wykształcona kobieta, perfekcyjnie posługująca się nowoczesnymi urządzeniami, bardzo aktywna we wszystkich dziedzinach życia. No może w tej jednej, wspólnej, jakby mniej.
Mam wrażenie, że mimo różnic wieku, statusu społecznego generalnie oczekujemy, że ma nam być dane. Ktoś ma nam dać, przynieść, powiedzieć, zrobić. I wszystko jedno, czy to jest informacja, interwencja czy namacalne dobro, którego potrzebujemy.
Upewniłam się w tej opinii wczoraj, podczas otwartej sesji Miejskiej Rady Seniorów, którą zorganizowaliśmy w Teatrze Polskim. Zaprosiliśmy wszystkich seniorów z Poznania, by porozmawiać z nimi o ich pomysłach na Poznań, pomysłach na projekty, potrzebach osób starszych. Przyszło kilkudziesięciu i chętnie dzielili się uwagami, pomysłami. Przeważały jednak opinie, czasem żale, że ludzie nie wiedzą, że na ich osiedlach nic się nie dzieje, nie docierają informacje a przecież seniorzy, chcieliby wiedzieć i skorzystać. I myśl wspólna się przewijała -  NIECH KTOŚ TO NAPRAWI!



A ja zastanawiam się, co trzeba  zrobić, by powszechne dawania rad i wskazówek innym, zamienić na własną aktywność społeczną i zainteresowanie tym, co nasze wspólne?
By zamiast uruchamiania „ktosia”, uruchomić siebie?

Jak znakomita większość moich rodaków w niedzielę wzięłam udział w wyborach. Głosowałam tak, jak kazał mi rozum i serce. Nie miałam żadnych rozterek, bo ja już swoje wiem. Najwyżej mogę jeszcze innym powiedzieć, ale oni też swoje wiedzą i zdaje się, że na tym ten system polega. Należałam do grupy ludzi patrzących bardzo optymistycznie i pierwsze sondażowe wyniki, zaprezentowane światu o godzinie 21 odbiegały od moich oczekiwań. Nie wpadłam jednak w czarną rozpacz, nie upadłam na duchu (choć nos spuściłam na kwintę). Kiedy ogłoszono sondaże, byłam na „Wieczorze wyborców” zorganizowanym przez Redakcję Gazety Wyborczej. To był dobry wybór i jestem wdzięczna za zaproszenie. W chwilach ważnych i trudnych zawsze lepiej być z ludźmi. Szczególnie wtedy, kiedy chwile naprawdę baaaardzo trudne. Wtedy obecność i mądrość innych jest niezwykle  potrzebna. Mnie to pomogło. Wysłuchałam prognozowanych wyników, wypowiedzi partyjnych przywódców oraz zaproszonych na wieczór ekspertów i przekonana, że dobrze już było, a teraz będzie koniec świata, udałam się do wyjścia. Pogoda była tego wieczoru niezwykła – taki prawdziwie śródziemnomorski klimat.
Szłyśmy z przyjaciółką przez centrum miasta i udało nam się oderwać od wyniku wyborów, fatalnych prognoz politycznych oraz poczucia przegranej i ogólnej beznadziei. Skupiłyśmy się na tu i teraz – czyli odkryłyśmy i podziwiałyśmy nasze  cudne miasto.
Mieszkam daleko od centrum i wieczorami zwiedzam Antoninek przypięta smyczą do mojej czworonożnej kierowniczki. Korzystając z tego urokliwego czasu, odpuściłyśmy kolejne tramwaje i odbyłyśmy piękny wieczorny spacer przez centrum naszego miasta. Do domu  dotarłam bardzo późno, ale było warto. Sondaże były już mniej  straszne.

Potem z każdą godziną było lepiej. Podano wyniki do senatu oraz nazwiska nowych posłów. Z satysfakcja przyjęłam, że niektórych już na ławach poselskich nie zobaczę. Ulga. Teraz, kiedy piszę te słowa, mam przekonanie, że wybory 13.10. 2019 były równie historyczne, jak te sprzed 30 laty. Tylko my jesteśmy inni. Najpiękniejsza była oczywiście frekwencja. W moim mieście prawie 74 % Ten wynik dodaje mi sił, bo dla mnie znaczy on, że ludziom jednak zależy na wspólnocie. Osoby, którym sekundowałam w tej kampanii, wygrały mandaty. W gronie posłanek mamy kilka niezwykłych kobiet i wierzę, że podsłuchana gdzieś myśl Danuty Hubner „To my jesteśmy aktorkami, które muszą sprawstwo swoje pokazywać, musimy mieć odwagę, nieustępliwość i wspierać się” będzie miała odzwierciedlenie w ich pracy. Nie zamierzam  trzymać za nie kciuków. Mam zamiar współpracować. Bo obywatelskie społeczeństwo, to nie tylko udział w wyborach, ale angażowanie się w ważne społeczne sprawy przez cały czas.
Wierzę w nowe twarze i zmianę na scenie politycznej. Wynik Franka Sterczewskiego i to co zrobił przed oraz w czasie kampanii,  napawa mnie optymizmem. Wniósł zupełnie nową jakość do społecznego życia i ja się tym zachwycam. Jestem przekonana, że wysoka frekwencja w Poznaniu to w dużej mierze jego zasługa.
Mieszkam w pięknym mieście, w którym dzieje się wiele dobrego. Mam zamiar spacerować po nocy w miłym towarzystwie, spotykać się z mądrzejszymi ode mnie, uczyć się od nich, rozumieć życie i poprawiać to, co jest zepsute. Niech to, co dzieje się w sali sejmowej będzie konsekwencją tego, co zdziałamy w lokalnych społecznościach.

Z nim obudziłam się w niedzielny poranek. Dawno nie witałam dnia z tym uczuciem. Uczucie niedosytu. Znacie? Chciałoby się jeszcze, choć wiadomo, że więcej już się nie da. Wszystkiego było mnóstwo: energii, uśmiechu, życzliwości, elegancji, szyku, piękna, mądrości, świateł i dźwięków, dobrego jedzenia. Ogromna porcja wrażeń i niezapomnianych przeżyć. Z sobotniej, kolejnej edycji @byckobietaontour w Hotelu Blow Up Hall w Starym Browarze w Poznaniu przyjechałam późnym wieczorem tak obdarowana wszystkim, że prawie nieżywa. Nie było siły na nic więcej. A jednak rano niedosyt.
Od rana opowiadałam moim bliskim, o wszystkim, czego doświadczyłam poprzedniego dnia. Było o czym , bo program był naprawdę bogaty i ciekawy. Były wielkie gwiazdy, które mówiły o swoim życiu, o wzlotach i upadkach, o tym, jak sobie w tej sytuacji radzą. Albo nie radzą i co wtedy. Nie jestem miłośniczką kolorowej prasy kobiecej i programów telewizji śniadaniowej. Mało wiem o życiu ludzi znanych, bo nie mam na to czasu. Wolę żyć własnym życiem, niż śledzić życie innych. Z tym większą przyjemnością słuchałam na żywo opowieści o życiowych zakrętach, wyborach i ich konsekwencjach pięknych i znanych - Katarzyny Dowbor i Katarzyny Nosowskiej.
Ale moje serce podbił seksuolog Andrzej Depko. Nigdy nie słyszałam lepszego wykładu na temat tak ważny dla wszystkich ludzi. Słyszałam i czytałam wcześniej, że w sprawach seksu, jako naród, jesteśmy w jakimś koszmarnym ogonie wszystkich rankingów. Dotyczy to zarówno  wiedzy, jak i praktyki. Wczorajsze wystąpienie uświadomiło mi, że w rankingu mówców o seksie także wypadamy blado, bo Andrzej Depko jest tylko jeden. Słuchałam wielu. Mogą się schować. Znakomity kontakt z salą, prosty przekaz, żart na poziomie, szacunek dla słuchaczy i dystans do siebie. Bezcenne u dobrego mówcy. Przy tym slajdzie poniżej popłakałam się ze śmiechu.

W październikowym wydaniu @byckobietaontour na scenie pojawiły się zwyczajne kobiety, czyli nie te z pierwszych stron gazet, czy z popularnych programów telewizyjnych. Organizatorki konferencji ogłosiły dwa konkursy, których laureatki w sobotę prezentowały się wszystkim zebranym.  Pierwszy polegał na wyłonieniu kandydatek, które zechciałyby przejść metamorfozę. Wybrano trzy panie, a one przez kilka tygodni, pod okiem najlepszych specjalistów, pracowały nad swoim wyglądem. Efekty oglądaliśmy w sobotę. Były niezwykłe. Każda z nich podkreślała, że program, w którym wzięły udział, zmienił także ich życie. Teraz nie tylko wiedzą, jak o siebie zadbać, ale przede wszystkim myślą inaczej.
W drugim konkursie zaproszono kobiety, by opowiedziały swoją historię. Tekst nie mógł być zbyt długi, a autorka sama miała dokonać wyboru, czym chce oczarować jury. Spośród nadesłanych prac wybrano siedem historii. Laureatki, podobnie jak pozostali uczestnicy, nie znały swoich opowieści. A te były naprawdę pasjonujące, bo prosto życia wzięte. Najprawdziwsze. Były bardzo różne, dotyczyły walki ze śmiertelną  chorobą, życia z bulimią, walki o zagrożone życie dzieci. Dwie mówiły o przyjaźni, która w jednym przypadku zaowocowała założeniem wspólnego biznesu polegającego na szyciu wyjątkowych, bardzo kobiecych toreb na laptopy, a w drugim bardzo konkretnej pomocy dla kobiet po mastektomii. Dopełnieniem były historie dwóch blogerek – jedna pisze o kobietach niezwykłych https://kobietypoznania.com, a druga to ja. I gdybym tak miała powiedzieć, o czym piszę, to chyba o tym, co mi w duszy gra. Może  głównie namawiam do aktywności społecznej, intelektualnej, fizycznej. Działania i współpracy
Piszę o tym, bo historie zaproszonych kobiet chwyciły mnie za serce i bardzo poruszyły. One także dotyczyły metamorfoz, tylko tych, które dokonują się w nas bez udziału sił zewnętrznych. Pokazywały to, co w kobietach najpiękniejsze i co Marta Klepka umiejętnie wyłapuje i podkreśla. Jest w nas niespożyta siła, dzięki której ratujemy życie swoje lub bliskich, jest energia by zmieniać świat, jest wola, by świat wokół był po prostu lepszy.

Nie nagadałam się z moimi nowymi koleżankami z wygranego konkursu. Kiedy słuchałam ich historii, zamarłam. A potem nie było okazji. Chciałabym więcej usłyszeć, poznać bliżej. Jakoś zostać z nimi. Stąd  niedosyt. Nie jakiś wielki, ale jednak.
Gorsze, że rośnie we mnie.
A jak rośnie, to wyrośnie.