Nareszcie obudziłam się z myślą jakąś. Znak to, że stan „po podróży” mija i wracam do żywych, a ściślej do przytomnych.
Wczorajszy dzień zakończyłam lekturą opowiadań z tomu Powstanie ’18, wydanego przez Samorząd Województwa Wielkopolskiego.

Pewnie z tego powodu obudziła mnie rano myśl, że muszę szybko napisać o tej książce. Szybko, zanim się wszyscy znowu pokłócimy się o to, czy obchody setnej rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego, stulecia odzyskania niepodległości i stulecia praw kobiet zostały należycie uhonorowane, czy powiedziano wszystkie ważne słowa, zorganizowano odpowiednie uroczystości i zaproszono właściwych artystów i gości. To są tak ważne rocznice, że oceny (oczywiście krytyczne), dyskusje (bo można było lepiej) i połajanki pojawią się na pewno. Dlatego  szybko wrzucam swoje trzy grosze, by gdzieś w ferworze politycznych przepychanek z okazji obchodów tej pięknej potrójnej setki, nie zgubić rzeczy naprawdę ważnych.

A teraz kilka refleksji.
Najpierw książka. „Maszyna do pisania” i Urząd Marszałkowski byli twórcami tego projektu. Na początku był konkurs literacki, potem prowadzone przez pisarzy warsztaty dla twórców, którzy zechcieli się zająć tematem powstania. Teraz jest efekt, czyli książka z opowiadaniami „Powstanie’18 Opowiadania Wielkopolan”. Książka dostępna jest w wersji elektronicznej tutaj https://kulturaupodstaw.pl/naczytnik-pobierz-i-czytaj i każdy może ją przeczytać. Na czytniku, telefonie, komputerze. Wydanie papierowe leży przede mną i też jest, ale nic nie wiem o dystrybucji i nakładzie. Na konkurs wysłałam swoje opowiadanie, bo wcześniej zainspirowana projektem „Na herbatce u Fenrychów” zgromadziłam literaturę o międzywojniu, o Poznaniu i Powstaniu Wielkopolskim, o niezwykłych ludziach i czasach. Naczytałam się i nagle odkryłam, że z dzieciństwa pamiętam niektóre fragmenty miasta, które były świadkami wydarzeń z 1918r. Informacja o konkursie literackim uruchomiła wyobraźnię i posadziła przy komputerze.  Opowiadania zgromadzone w tym tomie są bardzo różne, tak jak różni byli uczestnicy konkursu. Czytam je z przyjemnością i zaciekawieniem, bo na warsztatach rozmawialiśmy głównie o pomysłach na nie. Myślę sobie, że gdybym uczyła, wykorzystałabym je na swoich lekcjach do różnych celów. Są teksty o powstańcach, o bitwach, ale także o zwyczajnych ludziach, którym wydarzenia z 1918 zmieniło życie. Wszystkie  pokazują, jak bardzo żywa i inspirująca jest historia, jak bardzo nam  bliska.

Kiedy postanowiłam wziąć udział w tym konkursie, wymyśliłam, że napiszę tekst o kobiecie. Bo dla mnie powstanie, to początek zupełnie nowej ery w życiu społecznym i obecności w nim kobiet. Ucieszyła mnie bardzo wiadomość, że tekst został przyjęty, że wezmę udział w warsztatach literackich, że opowiadanie ukaże się w tej publikacji. Ale najwięcej satysfakcji dała mi jedna z pierwszych czytelniczek, która zadzwoniła, by pogratulować i powiedziała, że znalazła w moim opowiadaniu tyle prawdy o losie kobiet. Czyli udało się!
A więc! Ściągajcie i czytajcie. I polecajcie dalej. Niech ta mądra książka żyje i budzi wyobraźnię i szacunek, dla tych, którym wiele zawdzięczamy.

I na koniec trzeci projekt, od którego dla mnie wszystko się zaczęło, czyli „Na herbatce i Fenrychów”. Ani Agnieszka Wujek, Dyrektorka Gminnego Centrum Kultury i Rekreacji w Krobi, ani ja nie spodziewałyśmy się, że uda nam się tyle dobrego zrobić dla przywołania postaci wyjątkowego człowieka i jego dorobku. Nagrania pięciu słuchowisk o losach Stanisława Fenrycha i jego rodziny znajdują się tutaj http://serwer1353041.home.pl/gckir/index.php/wynajem-sal/9-uncategorised/401-na-herbatce-u-fenrychow

Patrzę na ten spis i myślę sobie, że warto było się zaangażować.
I z tym poczuciem dobrze spełnionego obywatelskiego obowiązku oddalam się do kuchni, by spełnić się w roli polskiej pani domu w okresie przedświątecznym.