Naprawdę! Bez żadnej ironii, historia bardzo poważna. Otóż znajoma moja, znana z elegancji i umiłowania dobrego stylu oraz, ku swej zgubie, czystości i higieny, postanowiła przeprać bieliznę. Bielizna, jak nazwa wskazuje, miała kolor czarny, gustowne wstawki koronkowe i była z gatunku tych, o których kobieta najpierw marzy, potem ogląda i rozważa, czy jej rozumu nie odjęło, bo cena, gatunek i firma sugerują, że właśnie tak jest, że udar pewnie, bo kto widział takie majtki w tym wieku i inne takie. Więc kobieta najpierw je ogląda i rozważa swoje chęci, a potem z okrzykiem – a co tam , raz się żyje – A CO! - kupuje. Albo namawia swego męża, który w pomroczności jasnej kupuje toto za bajońską sumę w okresie szału świątecznych zakupów.

I wtedy kobieta ma. 

Z mocnym postanowieniem, że teraz już będą razem po grób – znaczy ona i te majtki - (bo cena, bo wiek słuszny, bo czarne). I jeszcze, że te majtki musi cenić, jako dojrzała, bo jak była młoda i pewnie ich atrakcyjność, bardziej budowałaby jej kobiecość, to majty były tylko w MHD i one budowały socjalizm a nie odpowiadały i kształtowały jej potrzeby. Armia kobiet w naszym kraju, wie jakie to były różnice w podaży (o ile była!) i oczekiwaniach społecznych.

Więc teraz, szczęśliwa posiadaczka wyjątkowej bielizny z upodobaniem do czystości, czasem ulega pokusie, by je przeprać i wywiesić. Tak uczyniła. Pech chciał, że zrobiła to w hotelu, w dodatku tureckim. Mało tego, powiesiła w łazience, a następnie oboje z mężem rzucili na majtki mokre ręczniki kąpielowe.

I ZAPOMNIAŁA !

Jak mogła!!!?

Zorientowała się dnia następnego, lub dwa dni później, bo czas w hotelu jakoś się zlewa i człowiek musi głównie odpoczywać, a nie pilnować bielizny. Choćby najpiękniejszej i w dodatku czarnej. Kiedy tylko rozpoznała brak, przybiegła do reszty towarzystwa, by podzielić się swoim smutkiem po stracie. Towarzystwo – dodam bardzo życzliwie usposobione i żądne przeżyć, uruchomiło zwoje i natychmiast poradziło, by właścicielka zagubionych majtek szybko poszła do sprzątaczki, która pewnikiem nawet nie wie, że zwinęła z mokrymi ręcznikami cudzą własność, w dodatku bardzo osobistą. 

No bo przecież różne rzeczy można ludziom zabrać, ale żeby majtki?

Znajoma postanowiła interweniować. 

Nie skorzystała z naszych dobrych rad, by z turecką obsługą hotelu porozumieć się w stylizowanym języku wroga naszego odwiecznego (tu była zespołowo opracowana propozycja niezbędnej frazy: byte majne galoten szwarcen). Nie przyjęła również innych szybko opracowanych przez nas wersji komunikowania się w różnych innych językach, a dodam - kreatywność nasza była ogromna. Spojrzała na nas, bardzo przejętych tym zdarzeniem, z góry i z politowaniem. Następnie wyjęła smartfona i w translatorze wpisała (czarne majtki pokój nr 700) i otrzymała natychmiast odpowiedź od bezdusznej maszyny. Poszła dumna ze smartfonem w ręce. Szła z gracją, jak każda elegancka, europejska kobieta, przyciągając zazdrosne spojrzenia bardziej zaniedbanych niewiast, leżących w różnych pozach na leżakach oraz mężczyzn, szukających pięknych kobiet z poważną wadą wzroku, pozwalającą pominąć wylewające się z kąpielówek nadmiary opuszczonych mięśni brzusznych i nawiązać interesującą znajomość.

Szła, jak każda z nas by poszła, by odzyskać istotny dowód przynależności do świata elegancji.

Po krótkiej chwili była z powrotem. Grację ruchów gdzieś po drodze zgubiła, został tylko pośpiech. Przycupnęła lekko przepłoszona na leżaku i opowiedziała o konfrontacji z rzeczywistością. Doszło do niej w przepięknym dużym patio, z którego rozchodzą się dróżki do kilkunastu małych domów, w których są pokoje. Wszystkie balkony wychodzą na ten wewnętrzny ogród. Okazało się, że znajoma pokazała ten napis na smartfonie pierwszej z napotkanych sprzątaczek, czym wzbudziła jej wielką uciechę. Ta odesłała ją do recepcji. Dodać należy, że w tym hotelu każdy mówi w swoim języku i tylko najbardziej znane słowa są wspólne – np. recepsion. Reguły gry obowiązują także w recepcji. No chyba, że jest główny menadżer.  Jednak zazwyczaj stoi tam kilku niezwykle przystojnych młodych ludzi, którzy świetnie mówią po turecku i na widok klienta dziwnie zapadają się w sobie. 

W niczym nam dotychczas to nie przeszkadzało, ale perspektywa rozmowy z nimi na temat zagubionej bielizny była dla mojej znajomej zbyt dużym wyzwaniem. Nawet z translatorem w ręce.

Tymczasem pierwsza sprzątaczka  natychmiast przekazała sprawnie i głośno komunikat innej sprzątaczce, która akurat była na pobliskim balkonie. Ta, rycząc ze śmiechu przechyliła się, by powiedzieć to sprzątaczowi z parteru. Ten gdzieś zadzwonił i coś mówił do mojej znajomej. Głośno, po turecku i bez translatora. I wtedy koleżanka zrobiła w tył zwrot i zwiała. Kiedy dopadła do nas, powiedziała, że do recepcji nie pójdzie, choćby ją kroili i tak naprawdę, to ona już żadnych majtek nie chce, czym z kolei zainteresowali się wszyscy słuchający i mocno zaniepokojony obrotem spraw jej osobisty małżon.

Teraz czekamy na konsekwencje tego zaniedbania i rosnącej popularności. Wszyscy zastanawiamy się na ile można wierzyć elektronicznym tranlatorom. Bo tak naprawdę może jedno słowo ma wiele znaczeń? No i zainteresowani zbiorowo odzyskaniem zagubionej bielizny, pilnujemy miejsca, które rozpoznaliśmy, jako hotelowy punkt odbioru rzeczy znalezionych.

A na koniec oświadczam, że wszystko, co tutaj opisałam, zmyśliłam. Wszelkie podobieństwa do osób i zdarzeń są przypadkowe, a jeśli ktoś myśli, że opisana znajoma kiedyś zgubiła ściereczkę do okularów i przeciągnęła grupę swoich koleżanek kilkanaście kilometrów, by ściereczkę odzyskać - to się myli.

Wyprę się wszystkiego.

To na wypadek, gdyby moja relacja miała zaważyć na miejscu spożywania przez mnie posiłków do końca pobytu. Historia kultury zna przypadki karania twórców, którzy odważyli się opisać rzeczywistość. Kara wykluczenia jest w tym wypadku najbardziej prawdopodobna.

No chyba, że znajdę czarne majtki.