Jest piękne słoneczne popołudnie. Stoję na przystanku autobusowym. Słyszę, że ktoś woła mnie po imieniu. Rozglądam się.
Tu jestem! – krzyczy moja dawno niewidziana koleżanka, wychylając się z samochodu stojącego przed skrzyżowaniem na światłach. Jesteś u Mamy? To teraz ci nie odpuszczę. Musisz do mnie wpaść, zobaczyć mojego psa. On ma już prawie 4 lata, a ty ciągle nie masz czasu. Zadzwoń koniecznie.
Zadzwonię wieczorem – wrzeszczę, by przekrzyczeć klakson młodzianka uzbrojonego w auto wielkie, jak jego ego i stojące zaraz za nią.

A ja stoję dalej, tylko teraz z wyrzutem sumienia. Faktycznie miałam wpaść obejrzeć szczeniaka. To już cztery lata? A przecież mieszkamy od siebie o rzut beretem, bo co to jest 6 km dla miłośniczki roweru? W dodatku co roku w lecie mieszkam u mamy przez kilkanaście dni i wtedy rzut beretem trzeba traktować dosłownie. Dzieli nas kilkaset metrów.
Tym razem pójdę. Na pewno.
Wieczorem zapomniałam i nie zadzwoniłam, bo wciągnęło mnie pisanie i kombinacje, jak zrobić kampanię społeczną bez pieniędzy, za to w słusznym celu.
Ale ona zadzwoniła nazajutrz.
I zaczęła od tego, że prócz obejrzenia psa, to przecież miałam jej opowiedzieć o tym moim pomyśle na seniorów, czy coś. Poleciałam natychmiast mimo deszczu, zmierzchu i braku świateł w rowerze.
W uroczym domu przywitał mnie najpierw przecudnej urody pies Leo, który przez cały czas wizyty w pysku nosił ulubioną maskotkę. Potem dopiero koleżanka i  jej krewni - starsi państwo, zagraniczni goście, którzy właśnie zjechali z kilkudniowa wizytą. Rozmowa przy kawie dotyczyła zwierząt, radości jaką wnoszą do domu i przygód, których są bohaterami. Leo popisywał się przed gośćmi i zabawiał wszystkich.
Jeden z wielu miłych letnich wieczorów.
Jakoś tak w naturalny sposób zaczęliśmy rozmowę o wakacyjnych wyjazdach. Zapytałam koleżankę, gdzie była na wakacjach. I wtedy przypomniało mi się, że przecież ma pod opieką ciężko chorą mamę. Poczułam się niezręcznie, bo powinnam pamiętać. Przeprosiłam i zapytałam, jak się mama czuje. I jak ona sobie radzi z pogodzeniem opieki nad chorą na Alzheimera mamą, pracą zawodową, pracą społeczną, domem, wychowaniem dwójki stosunkowo małych dzieci i całą resztą obowiązków, które spadają na kobietę.

I wybiegła gdzieś w głąb domu, by po chwili wprowadzić swoją mamę. Starsza pani, a właściwie ludzka drobinka, szła o własnych siłach, ale widać było, że choroba dokonała już wielkiego zniszczenia. Z nikim nie nawiązywała kontaktu i wsparta na ramieniu córki poruszała się tylko siłą cudzej woli. Zagraniczni krewni, chcieli się przywitać, ale pani ich wcale nie dostrzegała. Przeszła koło nas, jakby nikogo nie było. Jakby świat cały już wcale nie istniał.
Po chwili koleżanka wróciła uśmiechnięta, spokojna i pełna swojej naturalnej życzliwości.

Kiedy już stałyśmy przy furtce zapytała mnie o „Odnowę”. Opowiedziałam o tym pomyśle, o Budżecie Obywatelskim,  głosowaniu i potrzebach społecznych starzejącego się społeczeństwa.

Pojechałam do domu z przekonaniem, że kobiety w Polsce są naprawdę niezwykłe. Ale też z niepokojącą myślą, że ta niezwykłość jest jakoś okrutnie wykorzystywana przez państwo. Bo trudno oprzeć się wrażeniu, że wszędzie tam, gdzie szwankuje świadczenie pomocy drugiemu człowiekowi pojawia się zgoda, by to kobiety we własnym zakresie nadrobiły braki systemowe. I by zostały z tym kompletnie same. Dobra opieka geriatryczna to dar dla rodziców i ułaskawienie dla córek.

Mam szczęście!