A konkretniej rzecz ujmując jej pierwszy tydzień, był bardzo obfitujący w wydarzenia i na długo pozostanie w mej pamięci. Najpierw było Wielkie Święto – jedyne takie, bo tylko raz na sto lat. Obchodziłam je uroczyście, wg scenariusza, który w części napisało życie, w części ja sama. Napisałam i wyreżyserowałam. Święto przypadło w niedzielę, w której jak tradycja polska głosi (przynajmniej w mojej rodzinie) kobieta gotuje obiad dla swoich najbliższych. Uroczysty i wielodaniowy. Gotuje bez względu na to, jak bardzo czuje się feministką. Są granice niezależności. U mnie przebiega ona przez kuchenny próg. W dodatku strażniczką ustalonego porządku jest Mateńka, co to jako lokalne Dobro Narodowe, kobiece prawo do wolności popiera, z tym że nie w kuchni i nie w niedzielę. Jestem bardzo inteligentna i nie dyskutuję z Panią Matką, bo jakieś świętości muszą być.
Żeby ten rodzinny obiad uświęcić jeszcze bardziej, a przy okazji przeżyć nawał, który przyniosło życie, ustaliłam, że ten wyjątkowy jemy rodzinnie i z najlepszymi Przyjaciółmi wespółzespół. Bo Święto wielkie, sprawa narodowa, domy i serca należy otwierać. Przebiegłość moja była niezwykła, bo zapraszając Przyjaciół, odwołałam się do wzorca skandynawskiego, który kiedyś miałam okazję zaobserwować. Otóż w Danii znajomi skrzykują się na niedzielny obiad. Uczestniczyłam w takim skrzykniętym i do stołu siadało ze dwadzieścia osób. Każdy przynosił coś do jedzenia i przyprowadzał do tego stołu nieznanych innym swoich znajomych – czyli na przykład gości z Polski. Niewiele pamiętam z tamtego pobytu, ale to spotkanie zapadało w pamięć. Było przesympatyczne. Zazdrościłam Duńczykom tej praktyki bardziej niż luksusowych sklepów (był rok 1980!). I teraz z okazji stulecia postanowiłam, że ja też tak zrobię. Napisałam o tym pomyśle do najbliższych koleżanek i wszystkie uznały, że pomysł przedni. Spotykamy się na obiedzie, potem kawa, potem pojedziemy na uroczysty koncert, a potem siezobaczy! Przy okazji oczywiście ograniczyłam swój wkład pracy, bo koleżanki ochoczo podjęły wyzwanie podziału obowiązków. Wszystko było jasne.

Najpierw posuły się samochody, którymi koleżanki jeżdżą po całej Wielkopolsce. Jedna polowała swoim na dziczyznę  (choć w rozpisce miała sałatkę) i udało jej się trafić dorodną sztukę. Ulubiony nowy samochód pojechał do naprawy. Na długo pojechał. Na bardzo długo. No to ustaliły z drugą, że ona nadłoży i jadąc ze swojego sąsiedniego miasta podjedzie po koleżankę od niespodziewanej dziczyzny. Sytuacja wydawała się opanowana. Ale druga też miała sałatkę i w przeddzień też jej się samochód zepsuł. Nigdzie go nie zabrali. Został na parkingu przed robotą w małej mieścinie.

Wizja wspólnego świątecznego obiadu zaczęła tracić na ostrości. Brak dwóch sałatek mógł poważnie nadszarpnąć stan polskiego stołu obfitującego w mięsiwo oraz jarzyny. Dobro Narodowe, czyli Mateńka, jest co prawda kulturalne, ale kulinarnie wymagające. Sałatki muszą być. W tej sytuacji namówiłam koleżankę od porzuconego na parkingu, na przyjazd pociągiem i obiecałam odbiór ze stacji PKP w Poznaniu. Koleżanka, równie silnie zmotywowana do świętowania, postanowiła podjąć wyzwanie. Zabrała sałatkę i ruszyła biegiem na dworzec, by złapać pociąg, bo rozkład świąteczny a obiad o drugiej. Przeciwności miała więcej, bo w jej miasteczku też świętowali. Były marsze, kwiaty i wiwaty. Nie było komunikacji.  Dobiegła chwilę po tym, jak pociąg odjechał.
Zadzwoniła z dworca, że ona ma już za sobą 3 kilometry biegu dla niepodległej, sałatkę przy sobie i teraz to ona sobie posiedzi na ławce w parku i pomyśli, co z tym zrobić. Ale już jej wystarczy na dzisiaj. I na następne sto lat!

Chwilę po tym, zadzwoniła trzecia. Ta przynajmniej samochód ma od zawsze zepsuty i mieszka w Poznaniu. W samym centrum. Oświadczyła, że tłumy, które świętowały na głównych obchodach, właśnie wyszły z Placu Wolności i zapchały wszystko. Nawet jej podwórko i w związku z tym ona jedzie tramwajem (z zupą!), do którego cudem udało jej się wejść.  

Z koleżanką od dzika spotkaliśmy się przy stole tylko dzięki temu, że jej najbliższa rodzina okazała zrozumienie dla wagi tego spotkania i pożyczyła jej swój samochód, korzystając z komunikacji publicznej. Przyjechała prawie bez przygód. I potem było już naprawdę miło i świątecznie. Stół był pełen smakołyków. Wszyscy zjedliśmy na pewno za dużo, ale za to raz na sto lat. Ciepło wspominaliśmy nieobecnych, siedzących w parku z sałatką w misce.

No właśnie!
Miało być o tygodniu! Ale ja tak lubię moje Przyjaciółki, a tydzień był, jak ta niedziela. Pełen zdarzeń.
To już niech tak zostanie!
Raz na sto lat!