Wyszłam ze swojej norki i oberwałam od życia. Norkę proszę potraktować metaforycznie, jako krąg osób  z którymi się spotykam, pracuję, knuję i bez których ja po prostu nie żyję. Norkę mam na tyle dużą, że mieści kilkadziesiąt osób, z którymi mi dobrze. I dobrze. I to tak dobrze, że dobrze mi tak! Bo w tej norce tak się zasiedziałam, że o mało co straciłabym związek z rzeczywistością....

Jest piękne słoneczne popołudnie. Stoję na przystanku autobusowym. Słyszę, że ktoś woła mnie po imieniu. Rozglądam się. Tu jestem! – krzyczy moja dawno niewidziana koleżanka, wychylając się z samochodu stojącego przed skrzyżowaniem na światłach. Jesteś u Mamy? To teraz ci nie odpuszczę. Musisz do mnie wpaść, zobaczyć mojego psa. On ma już prawie 4 lata, a ty ciągle nie masz czasu. Zadzwoń koniecznie....

Wyczytałam ostatnio: Krzysztof Kowalewski powiedział kiedyś o Polsce, że to kraj w którym starość odwołano. Nie ma jej w przestrzeni publicznej, tak jak nie ma jej w kinie, nie ma dla niej ról w teatrze. Pana Kowalewskiego zawsze ceniłam i lubiłam. Teraz lubię go jeszcze bardziej, bo mądrze mówi. W swej wypowiedzi aktor odwołał się do znanego sobie środowiska i do sytuacji, które są jego udziałem....

 Na moim biurku leży „Literatura współczesna „źle obecna” w szkole”. Ta książka w 1991 roku, czyli na początku przemian, uratowała życie niejednemu poloniście i trafiła pod strzechy, na biurka uczniów i nauczycieli całej Polski. W 1991 roku dostałam swoją pierwszą w życiu maturalną klasę. To było wyzwanie, bo nie tylko musiałam wypracować warsztat pracy, przekonać do siebie i przedmiotu...

Tak gorąco nie było nawet w Grecji. Byłam, to wiem na pewno. Podkreślam osobiste doświadczenie, bo jak człowiek poczyta o klimacie, to może się pogubić. Na przykład u nas jest podobno umiarkowany. Ja pytam w czym niby to umiarkowanie się przejawia? Bo te skoki, te różnice to jakaś aberracja klimatyczna, chwiejność, dualizm a nawet dwubiegunowość (żeby się trzymać tylko skrajności) nic z umiarem...