Mieszkam w Antoninku - miejscu najpiękniejszym na świecie. Przynajmniej tak sobie o nim myślę. Jest tutaj wszystko to, czego potrzebuję do życia. Las, woda, piękne tereny spacerowe, łatwy i szybki dojazd, dostęp do komunikacji publicznej, blisko do centrum miasta. Żyć, nie umierać! Trafiłam tu przez przypadek prawie 20 lat temu i kiedy potem różne zawirowania życiowe spowodowały, że musiałam się przeprowadzić, to obudziły się we mnie wszystkie duchy przodków - bojowników o prawo do swego miejsca na Ziemi. Drzymała był mi idolem, a moja determinacja rosła z każdym kolejnym oglądanym domem, zlokalizowanym w innym miejscu, niż Antoninek w Poznaniu.  Czepiłam się tego miejsca pazurami. Tak długo szukałam, tak kombinowałam, by nie zmienić lokalizacji, że w końcu się udało. I każdego dnia myślę sobie, że należę do grupy wybrańców, bo mieszkam w takim wyjątkowym miejscu.
Tego dnia jechałam do miasta po jakieś zakupy. Ważne: jeżdżę wszędzie komunikacją miejską lub rowerem. Do wyboru mam autobus, tramwaj i pociąg (ten do centrum dojeżdża najszybciej!). Wybrałam autobus, bo tak było najwygodniej. Poszłam na przystanek osiedlową uliczką. Piękna pogoda, majowy poranek. Po drodze kwitnące ogrody, śpiew ptaków, znajome Burki i Brysie, bezimienne kociska-chuligany przebiegające po bruku i chowające się pod zaparkowanymi gdzieniegdzie eleganckimi samochodami. Wszystko zadbane, ładne i znajome. A przystanek z ławeczką zalany słońcem i zielenią. Czego chcieć więcej? Usiadłam sobie taka rozanielona i smakowałam wydzielające się endorfiny

I wtedy przyszedł ON!
Pewnie trochę starszy ode mnie, ale raczej niewiele. Wysoki, dobrze ubrany, szczupły, szpakowaty – generalnie robiący dobre wrażenie starszy Pan. Powiedzieliśmy sobie dzień dobry, obdarowaliśmy uśmiechem i Pan usiadł koło mnie.

- Ale że niby co? – zadałam inteligentne pytanie, bo na twarzy nie mam napisane, że ja kształcona jestem, to mogę sobie zadać, jakie chcę. I wgapiłam się niego oczętami wielkimi jak spodki, bo jeszcze nigdy w życiu takiej herezji nie słyszałam.
- No jak co! autobus jeden, dojechać nie ma jak – żyć się nie da! odpowiedział mój nowy znajomy.
- A pan potrzebuje więcej autobusów? Dwoma Pan będzie jechał? – zapytałam podtrzymując konwencję kompletnej kretynki.

- Od braku komunikacji Pan umrze? Czy od braku autobusu? – dopytałam błyskotliwie, ale cienkiej aluzji nie pojął, taki był zdołowany.

Potem pomyślałam sobie, że mu smutno, bo sam. A wiadomo, jak człowiek sam, to mu na oczy pada i urody świata nie widzi. I z tego niewidzenia i żalu gada głupoty.
Wtedy podjechał autobus i wsiedliśmy. Miejsc siedzących było pełno i mogłam usiąść gdziekolwiek. Ale jak człowiek ma umierać i nikogo nie zna, no to co mi szkodzi pogadać i bezinteresownie pomóc. Cierpiącemu. Usiadłam koło nowego znajomego. Wyraźnie się ucieszył.

Pan Sąsiad w ciągu 8 przystanków opowiedział mi o wszystkich głupstwach które zrobił w ostatnich pięciu latach. Leciał po tematach z szybkością odrzutowca. Jest głupi, bo posłuchał dzieci. Koledzy są mądrzejsi od niego, bo sprzedali już swoje domy i uciekli z Antoninka. Był idiotą, bo za tanio sprzedał swoje mieszkanie. I nie był taki cwany, jak sąsiad z dziesiątego piętra, który sprzedał dwa lata wcześniej o 100 000 zł drożej. A przecież on miał lepsze, bo na pierwszym piętrze. I dodatku miał super zrobione, ale nowy właściciel wszystko sobie zmienił i nic mu nie zapłacił. To było preludium. Potem przyszedł żal za minionymi czasami, przerywany beznadziejnością wszystkich polskich rządów, gównianą emeryturą i uchodźcami. Acha! Jeszcze Żydzi i homoseksualiści przewinęli się w tej logorei. I ogólne chamstwo.

Wysiadłam na swoim przystanku, żegnana tęsknym spojrzeniem mojego Sąsiada z osiedla. Pewnie tyle by mi jeszcze opowiedział. A ja z wdzięczności, byłam gotowa całować ślady opon pojazdu uwożącego tego Pana. Chwała komunikacji publicznej - musi odjechać!

A swoją drogą – ludzie to mają ciężkie życie!
Najczęściej sami ze sobą!