Zapytała, bo wiedziała, że na systemie oświaty znam się nieźle, sercem oddana jestem edukacji a nad łóżkiem mam oprawioną w ramki trawestację słów Clintona „Edukacja, głupcze”.

Nie słyszałam! Słuch mi się przytępił – dodałam gwoli wyjaśnienia, by nie stracić w oczach Znajomej pozycji znawcy przedmiotu.

A potem poznałam Annę Niedźwiedź, autorkę tego edukacyjno-kulturalnego sukcesu i zespół jej współpracowników, koncepcję pracy z dziećmi, dorobek twórczy, pomysły na przyszłość. Zobaczyłam ludzi z talentem i pasją, którzy umieją i chcą się tym dobrem dzielić z innymi. Obejrzałam bardzo dokładnie zaplecze, jakie stworzyła, by zarówno uczniowie jak i pedagodzy uzyskiwali jak najlepsze efekty swojej pracy. I od września trwam w nieustającym zadziwieniu, że można, choć od dawna wiem, że właśnie tak trzeba.

W tej szkole, dzięki determinacji Anny Niedźwiedź powstała profesjonalna scena i jest to jedna z nielicznych szkół w Polsce, która ma własny teatr -Teatr Cortique.  Kiedy Anna Niedźwiedź mówi, że „rozwój szkoły jest wynikiem obserwacji potrzeb uczniów”, to wiem, że nie jest to żaden frazes. Uczniowie i nauczyciele potrzebowali tej sceny, by przygotowywać spektakle. Nadal jednak będą występowali na profesjonalnych scenach Teatru Wielkiego w Poznaniu i innych gościnnych miejscach w Polsce. I pewnie jak dotąd, przy pełnej widowni i z wykupionymi dużo wcześniej biletami. A scena Teatru Cortique będzie również miejscem prezentacji młodych talentów. Koniecznie trzeba tam iść i zobaczyć, jak to działa. Okazji będzie wiele.

Już sam fakt nominacji potwierdza moje obserwacje i zachwyty. Bardzo mnie ta wiadomość ucieszyła, bo odbieram ją również, jako znak, że rozumiemy o co chodzi w dobrej edukacji, choć Anna nominowana jest w kategorii kultury. Trudno jednak w tym przypadku rozdzielić jedno, od drugiego. Prawdą niepodważalną jest, że bez edukacji zginiemy, ale tylko nieliczni mają szansę i odwagę, by zrealizować edukację na miarę prawdziwych potrzeb.

We wszystkich dziedzinach życia.