Noworocznie
13:58
Byłeś kiedyś w Lądku? – pytam mojego znajomego przy
świątecznym stole.
Nie! Ja jeszcze nie jestem w tym wieku. – odpowiada bez
mrugnięcia okiem i kontynuuje rozmowę o niczym, czyli o prezentach,
samopoczuciu, przejedzeniu, nowym aucie i sukcesach dzieci.Patrzę na niego i nie wiem.
Żart taki? Co w tym ma być śmieszne? A może to nie żart, tylko nowe coś? Geografia wiekowa, albo raczej turystyka wiekowa? Czyli trzeba być w jakimś wieku, by gdzieś być? Jeśli tak, to ile trzeba mieć lat, by być w Lądku. Pierwszy raz byłam tam wiele lat temu i wtedy byłam w wieku tego znajomego, który jeszcze nie jest w tym wieku. Ale to było w innym życiu, w prehistorii lat ’90. Nie rozumiem, o co tu chodzi. I pewnie nikt tego mi nie wytłumaczy. Znajomego nie dopytuję na wszelki wypadek, bo mogłabym się potem nie pozbierać.
Lądka też mi nikt nie wytłumaczy podobnie, jak mojej determinacji w odwiedzaniu tego miejsca. Jeżdżę tam od kilku lat zawsze po świętach i tam staram się bezboleśnie przeżyć Sylwestra – czyli najtrudniejszy wieczór w roku. Wieczór, kiedy wszyscy muszą obowiązkowo być niezwykle uroczy, atrakcyjni i zabawni, zabawa musi być szampańska (czy ktoś wie, co to znaczy?) lub szalona, muzyka taneczna, jedzenie wyśmienite, fajerwerki oszałamiające i tak dalej, i tak dalej. Od samego pisania można się zmęczyć.
Mnie Sylwestry męczą na samą myśl i to bez względu o którym myślę, czy o tym przeszłym, czy tym przede mną. I może właśnie dlatego tak lubię Lądek, bo stanowi on zasadniczą przeciwwagę dla tych sylwestrowych oczekiwań.
Rozbawiła mnie bardzo moja znajoma, która nie znając specyfiki tego miejsca, wybrała się ze swoimi przyjaciółmi do Lądka na Sylwestra. Chcieli go spędzić gdzieś w plenerze, ale nie wśród tłumów. Wydawało się, że Lądek będzie dobrym wyborem, bo będzie wyważony jeśli chodzi o obecność ludzi, tak po środku. Jakież było ich zdziwienie, gdy w wieczór (czyli po 18!) poprzedzający Sylwestra poszli na spacer po mieście i nie spotkali…. nikogo.
Było tak, jakby w tym mieście nikt nie mieszkał! - opowiadała przejęta koleżanka, która po raz pierwszy zderzyła się z lądecką rzeczywistością. W grudniowe wieczory Lądek jest jak scenografia do „Pierwszego dnia wolności” Kruczkowskiego. Ciemno, cicho, głucho a wszechobecne puste oczodoły przedwojennych, pięknych niegdyś, willi, zamkniętych hoteli i pensjonatów wzmacniają przygnębiające wrażenie.
Pewnie jest to ten sam wzmacniający proces, co po spotkaniu z przyjaciółką, która ma gorzej. Nie żeby karmić się jej nieszczęściem, ale żeby zobaczyć siebie z jej perspektywy. Jeśli jej mąż pije, bije, gwałci, zdradza a ona nie ma dokąd od niego uciec, to mój lekko trunkowy, mierny ale wierny staje się królewiczem z bajki, a ja sama szczęściarą. Od razu zaznaczam, że mój ani trunkowy, ani mierny, a o niewierności nic nie wiem. Ale tak na wszelki wypadek piszę, żeby ktoś sobie czegoś nie pomyślał. Chodzi mi tylko o siłę kontaktu z innymi ludźmi i moc wynikającą ze spojrzenia z innej perspektywy. Pod tym względem Lądek stawia na nogi.
Każdy, kto mieszka gdzie indziej, wie, że ma lepiej. Bo jak powiedziała Nałkowska „jest się takim, jak miejsce, w którym się jest” . Już w drodze powrotnej z Lądka do Poznania, przejeżdżając przez Gostyń, czy Kórnik człowiek ma wrażenie, że to metropolie , że wokół tętni życie, że ludzie wylegli na ulice. Oślepiają witryny sklepowe, a ruch na ulicy jest w porównaniu z Lądkiem po prostu ogromny. Różnica jest kolosalna. A co dopiero w takim Poznaniu, Wrocławiu czy innym Krakowie. Toż to prawie niujorek. I chyba właśnie po ten stan tam jeżdżę. I stamtąd od lat wracam przekonana, że jestem we właściwym (pięknym!) miejscu, wśród właściwych (mądrych, aktywnych i interesujących!) ludzi i mogę znacznie więcej, niż w poprzednim roku!
No i tylko tam mogę przyjąć brak internetu, jako dar boży. Tylko
tam mam czas, by zachwycić się urodą napotkanego znienacka niezwykłego koguta, ozdabiającego
okno niepotrzebnej nikomu w umierającym miasteczku pracowni plastycznej.
Tylko
tam mogę popatrzeć na przepiękne drzewo i zauważyć, że prawdziwa uroda świata
ukryta jest w rzeczach zwykłych.
Bo ja już jestem w tym wieku, że muszę do Lądka.
A na 2018 rok wszystkim życzę, by każdy trafił do swego miejsca!
0 komentarze