Najpierw napadł na mnie rower. Mój własny osobisty o wdzięcznej nazwie „Senator”. Kopnął mnie boleśnie swoją nóżką w moją nogę, a dokładnie w goleń. Aby mnie kopnąć, przewalił się na bok. Nie był wyładowany, nie stał na żadnej górce. Po prostu ożył i się zemścił. Ucelował parszywiec złośliwie w żyłę, ale na szczęście stało się to w moim własnym ogrodzie, więc mogłam się odwrócić i w boleści wielkiej upaść na leżak, a następnie przeleżeć, przemyśleć  i mu… wybaczyć.

Nie podjęłam także dyskusji zainicjowanej przez małżonka na temat moich umiejętności rowerowych. Głównie w zakresie stawiania roweru, bo przecież ja na nim nie jechałam, tylko stawiałam. W tej sytuacji dyskusja z mężczyzną, który natychmiast po zdarzeniu chce mi wytłumaczyć, jak się prawidłowo stawia rower, mogłaby zakończyć się pobiciem, a na pewno ciężkim okaleczeniem słownym. Na szczęście nie podjęłam wątku. Skupiłam się na oddechu.
Trzy dni później nadal jesteśmy szczęśliwym małżeństwem, a ja jeżdżę na rowerze. Ze śliwą na nodze wielkości mojej dłoni i w kolorach, z których niejeden artysta malarz byłby dumny.
Z tytułu tej napaści przyjmuję kondolencje. To znaczy jestem gotowa do przyjmowania! Bo żeby tak senator? Na kobietę? Starszą zresztą! W biały dzień?
No patrzcie państwo!

Chyba, że teraz jest tak, że na emeryturze też pokombinowali z czasem i on, podobnie jak świadczenia pieniężne, jest również okrojony.
No to by było jakieś wyjaśnienie.

Ale to nie było najważniejsze. Najważniejsza była główna postać tego spektaklu. 72 –letnia aktorka belgijska, która przez dwie godziny opowiadała tę historię. Tylko ona! Przez dwie godziny skupiać uwagę kilkuset osób! I to jak skupiać!  Wszystkie wyobrażenia i przekonania na temat wieku i możliwości zweryfikowałam. I jest mi lepiej, a z podziwu wyjść nie mogę!

W niedzielę wieczorem poszłam pisać, a z dołu, gdzie małżonek trzymał honorową wartę przed telewizorem, dobiegały mnie najpierw dramatyczne pytania rzucane w przestrzeń „No i co TY robisz człowieku?” potem deklaracje „Jezu! Oni mnie wykończą!”.
A potem już nic nie dobiegało.
Po drugim golu strzelonym do polskiej bramki zapadła cisza, a po domu rozniosło się „Możemy iść na spacer z psem! Nie ma sensu się denerwować”.

Wieczorny spacer po cichym i spokojnym Antoninku, to jedna z piękniejszych rzeczy jaka może się zdarzyć! To wyciszenie i żałobny nastrój płynący z każdego otwartego okna. Te dyskusje ekspertów na temat kondycji „naszych” i tego, co się stało. Nie mogę uwierzyć, że siła marketingu jest tak wielka!

Po spacerze mąż zasiadł przed telewizorem, by dowiedzieć się, jak się skończyło to, co tak pięknie się zaczęło.  Ja oddaliłam się na pięterko, by w spokoju poczytać w łóżku. Poszłam się umyć! I tu zaczyna się historia okrutna. Przy wchodzeniu do wanny (nie wiem jak i nie wiem kiedy, ale na trzeźwo!) jedna noga odjechała, druga nie nadążyła, ręce się nie połapały i nie podparły i w efekcie wyrżnęłam głową w baterię, zamykając łukiem brwiowym dopływ ciepłej wody w prysznicu. Ja wiem, że on do tego nie służy. Znaczy łuk! Do wczoraj też tak myślałam, ale jednak jest zdecydowanie lepszy niż oko, którym mogłam się nadziać na wichajster od baterii.
Z bólu myślałam, że zdechnę. Darłam się, ale mąż nasłuchiwał komentarzy specjalistów od zwycięstw piłkarskich i nawet nie zauważył, że oto jego umiłowana żona, okulawiona wprzódy w kopytko, właśnie  próbuje wydźgać sobie oko w wannie. Baterią zresztą.
Po tym wieczorze już wiem na pewno, że oto wchodzę w wiek, kiedy przedziwne upadki chodzą po ludziach.
A nie wierzyłam!
Dziś wyglądam, jak ofiara przemocy domowej, bo siniak jest na skroni równie piękny, jak ten na kopytku. Cieszę się, że mam tylko dwie nogi, dwie ręce i jeden rower.

Teraz liżemy rany!