Niedziela na leżaku
08:49
Leżę sobie na leżaku w moim ogrodzie i myślę, jak to dobrze,
że naród biega, jeździ na rowerze i uprawia różne sporty.
Bo jak w Poznaniu
organizują maraton, biegi, albo inne sportowe pospolite ruszenie, to mieszkańcy
Antoninka zostają na pewien czas odcięci od świata. To znaczy świat ich
odgradza barierkami i mogą się tylko z tego swojego fyrtla wydostać przez
specjalne śluzy. To jest zawsze kłopot, bo sportowe pospolite ruszenie w
liczbie kilkuset lub kilku tysięcy rusza się ciągle, a policjanci puszczający
przez śluzę honorują tylko i wyłącznie niebieskie koguty na dachu. O reszcie
cierpliwie stojących w długiej kolejce myślą chyba, że skoro lubią mieszkać w
Antoninku, to na pewno lubią też w niedzielę stać w kolejce do przejazdu przez
śluzę i czekać na zmiłowanie oraz wystarczająco długą wyrwę w rozciągniętym
pospolitym ruszeniu. Każdy, kto raz tego próbował takiego przejazdu, dobrze wie
o jakich emocjach myślę.
Ponieważ trzymam się zasady szukania pozytywów w każdej
sytuacji, poszukałam i w tej. Oto mam wolną niedzielę. Bo nikt do mnie i ja do
nikogo nie dojadę. Nie ma rodzinnego obiadu i przygotowań z nim związanych, nie
podam nikomu kawy z ciastem i lodami. Jest piękna pogoda i są tylko dwa biegi –
wolny i wolniejszy. I możliwe spotkanie z własnym myślami, co wcale nie jest
takie proste. Co więcej, mam wrażenie, że coraz więcej ludzi biega i może
dlatego z myślami własnym spotykają się rzadziej. A z własną odpowiedzialnością
to już chyba wcale. Ta refleksja nachodzi mnie zawsze, jak tylko dopadnie mnie
rządowe radio i telewizja, albo przeczytam gazetę. No to leżę i sobie myślę o
tym, co mnie spotkało w tym tygodniu. Najpierw spotkałam pewną starszą panią. Pani była w wieku mocno dojrzałym i śmiało mogłaby być moją matką. W moim dzieciństwie o osobach w tym wieku mówiło się, że stoją już nad grobem. Dziś zupełnie nieadekwatne określenie. Poznałyśmy się podczas posiedzenia Rady Seniorów Miasta Poznania, na które zaproszono Rady Osiedli, by wspólnie dyskutować o poprawie losu seniorów w Poznaniu. Zanim Pani podeszła do mnie, dowiedziałam się, że jest znaną społeczniczką od lat zaangażowaną w ważny dla naszego miasta projekt. Celowo nie piszę jaki. To w tej historii nie ma większego znaczenia. Na tym spotkaniu prezentowałam naszą pracę konkursową „Poznań naszych marzeń”, w której zajęłyśmy się głównie losem seniorów we wszystkich etapach senioralnego życia – czyli od narodzin seniora w wieku ok. 55 lat (to opinia szczególnie popularna w aptekach!), aż do późnej starości, której granica coraz bardziej się przesuwa. Znam żwawych dziewięćdziesięciolatków, więc śmiało możemy mówić o okresie 40-letnim w życiu człowieka. Przy tej rozpiętości trzeba pamiętać o bardzo różnych potrzebach tej grupy społecznej. Takie było główne przesłanie naszej pracy.
Po prezentacji Pani podeszła do mnie. I z niezwykłą energią
potrząsnęła moją prawicą. Uścisk ręki
miała prawdziwie liderski. W oczach zdecydowanie i determinację. I choć postury
była bardzo drobnej, to emanowała siłą i było widać, że duch w niej wielki.
- Świetne wystąpienie! Gratuluję pani! – usłyszałam i miłe
ciepło rozlało mi się w okolicach serca. Ja proszę Pani bardzo się cieszę, że
Panią poznałam. I chciałabym z Panią pracować, bo Pani ma świetne pomysły –
ciągnęła dalej i wręczyła mi plik kartek z informacjami na temat projektu, w
który jest zaangażowana. Ale jedno muszę Pani powiedzieć: na młodych ( w domyśle młodych seniorów!) nie wolno dawać żadnych pieniędzy. Młodzi nie potrzebują! Wszystkie pieniądze muszą iść tu! – i znacząco poklepała plik dokumentów projektu dotyczącego rozwiązywania problemów późnej starości. Skontaktujemy się! – i energicznie odeszła pozostawiając mnie w absolutnym zadziwieniu.
Tego samego dnia wieczorem rozmawiałam z młodą osobą (5 lat
po studiach), która uruchamia własny biznes. Rozmawiamy o rozwoju pożądanym w
jej branży. Przemiła młoda kobieta opowiada mi o swoich planach podjęcia
ważnych studiów podyplomowych, na które bezskutecznie próbuje się dostać. Gdyby
je skończyła, podniosłaby swoje kwalifikacje. Bardzo jej zależy, ale ….
- …chętnych tylu, a miejsc mało! I nie wiem dlaczego przyjmują
takich starych, po czterdziestce i starszych! Na co im te kwalifikacje!
Przecież powinno się stawiać na młodych! Prawda? – i patrzy na mnie szukając
zrozumienia.
Uśmiecham się i opowiadam o spotkaniu z seniorką-liderką, a
opowieść kończę refleksją, że w każdym wieku stosujemy sprawdzoną metodę z
piaskownicy – łopatką po łbie, jak nam ktoś coś zabiera i jeszcze krzyk, że nam
robią krzywdę. Bo moje jest najmojsze – jak mawiał mój kolega z podwórka.
I wiek – jak się okazuje nie ma żadnego znaczenia.
Bo póki życia, póty łopatka.
1 komentarze
Wypoczynek na świeżym powietrzu zawsze wskazany, ja osobiście też lubię wypocząć na działce i zaczerpnąć ciszy,
OdpowiedzUsuń