Co najmniej trzy razy w minionym tygodniu usłyszałam pytanie „no co ty z tą starością?”.
Kiedy pytają mnie o to osoby młodsze, widzę na ich twarzy autentyczne zdziwienie i malujący się cień podejrzenia, że mówiąc o tych problemach lub przypisując się do grona osób dojrzałych wiekiem, jestem jakaś mniej wiarygodna, na pewno nieprawdziwa. A może nawet kokietuję, oczekując zaprzeczeń, że gdzie tam mnie do starości, że wcale nie wyglądam i podobne temu elegancko brzmiące frazesy.
Starsze natomiast podważają moje prawo do bycia starszą, bo przecież…. one są starsze.  i czuję, że tak naprawdę to według nich nie mam prawa nic wiedzieć o tym, do czego się nieprawnie przypisuję. Coraz częściej mam w związku z tym poważny dylemat, czy tłumaczyć swoje przekonania, czy też sprawy zostawić bez komentarza. Wydaje mi się, że to oczywiste, że człowiek się starzeje, że wiele spraw widzi inaczej i musi w tej nowej dla siebie sytuacji, jakoś się urządzić. Co więcej, nie opuszcza mnie przekonanie, że podobnie myśli większość ludzi. No i potem zderzam się z tym pytaniem, i już sama nie wiem co mi wolno, a kiedy uzurpuję sobie jakieś prawa.

Jako przewidująca i zapobiegliwa, szukam i pielęgnuję wszelkie możliwości bycia aktywną, bo wiem, że to przedłuży moje życie i podniesie jego jakość. Stąd propozycję współpracy z pewnym wydawnictwem, polegającą na pisaniu  felietonów do jednego z periodyków, przyjęłam z radością. Celowo nie podaję żadnej nazwy, bo chodzi tylko o mechanizm, który chcę pokazać. Pisać miałam o sprawach seniorów i miało to być pisanie całkowicie bezpłatne, co obu stronom odpowiadało.

I cisza.
Zorientowałam się po kilku dniach, że nie mam żadnego sygnału, że tekst dotarł tam, gdzie powinien. Wystraszyłam się, że coś pokręciłam, więc dzwonię do redakcji.

Pan Redaktor (młody głos) odebrał mój telefon i zapytany, czy tekst dotarł, odparł, że owszem. Ale jest pewien problem. I nawet ktoś miał do mnie w tej sprawie dzwonić, ale jakoś nie wyszło!

- Bo Pani napisała felieton – słyszę w słuchawce
- …ale… na taki się umawialiśmy – odpowiadam nieśmiało
- no tak! Ale wie Pani, myśmy postanowili, że ten dodatek będzie miał jednak charakter informacyjny.
-? – zamurowało mnie. To miała być wkładka o sprawach seniorów, pisana przez nich samych. Jak oni chcą zrobić wydawnictwo informacyjne z czegoś, co wychodzi raz na dwa miesiące i jest małą wkładką? Tu moja wyobraźnia odmówiła współpracy, mózg się zlasował i utknęłam w myślowym niebycie i z rozdziawioną gębą!

- …. i podjęliśmy decyzję, że jednak nasi redaktorzy będą pisali tę wkładkę.
- tę wkładkę o sprawach seniorów? – dopytałam starając się za wszelką cenę ukryć wkurzenie.
- Tak, tę samą.
- ? - po raz drugi odjęło mi mowę. Potem przez moment miałam ochotę wywalić, co o tym myślę, ale obycie społeczne mi nie pozwoliło. Przełknęłam! I wtedy usłyszałam najgorsze:

Matko do Ciebie – jak ja się modliłam się w duchu, żeby duch Korby z „Lejdis” odsunął się od mojego mózgowego centrum odruchów naturalnych i natychmiastowych. W całym moim życiu zawodowym i społecznym nikt mnie tak nie upokorzył, nie „zseniorzył” i nie wykluczył. Cała w środku byłam jedną wielką furią.
Potem siłą woli powstrzymałam emocje, odmówiłam wywiadu, bo nie wiem o jakim moim sukcesie Pan myślał i odłożyłam słuchawkę. Następnie przez kilka minut wrzeszczałam głośno brzydkie wyrazy, których elegancka kobieta nie używa, kopałam biurko i na końcu poryczałam się ze złości i upokorzenia.
Senior i jego sprawy stają się towarem na naszym ekonomicznym rynku. A ja nie umiem i nie zamierzam być towarem, na którym inni budują swój zawodowy dorobek. Nie chcę być tylko wypełniaczem i odbiorcą cudzych działań. Potrzebuję aktywności, tak samo jak tysiące innych wykształconych ludzi, którzy mają swoje zdanie, kompetencje, ogromne doświadczenie i mają potrzebę bycia aktywnym.  A w polskim myśleniu o seniorach o tej fundamentalnej potrzebie po prostu się zapomina. W zamian seniorzy dostają mniej lub  bardziej starannie przygotowaną cudzą papkę, a sami mają ją jedynie skonsumować. I najlepiej okazać zadowolenie.  
Domyślam się, że w tym wypadku redaktorom chodziło o wierszówkę i szansę zarobienia kilkudziesięciu złotych.
Mnie natomiast  o aktywność umysłową, obowiązek wykonania pracy, przynależność, poczucie wpływu i parę innych równie dziwnych rzeczy, zupełnie niezrozumiałych dla ludzi młodszych, którzy marzą o emeryturze, jako okresie absolutnego nicnierobienia. Tyle, że to mija z momentem przejścia w stan wyciszenia zawodowego. I wtedy dopiero dociera do człowieka, że nicnierobienie i zjadanie cudzej papki prowadzi do śmierci. Ale wtedy już jest za późno na zmiany!

No i dlatego ja „ciągle z tą starością”. Bo mechanizm wykluczania jest prosty, skuteczny i powszechnie stosowany.

Zawczasu.