Są takie dni. Naprawdę. Niewiele, ale są. Ja miałam taki w ostatni piątek.
Może dlatego, że wiosenny? Z prawdziwie majową temperaturą, ze śpiewem ptaków, z zapowiedzią zieleni i uśmiechem ludzi. Ostatni dzień marca był taki, że człowiek przestaje  wierzyć w możliwość przygnębiającej pogody i złego samopoczucia z jej powodu. Sama radość i wsparcie płynące zewsząd.
A może dlatego, że moja dusza społecznikowska pławiła się w dobrobycie? Dobrobyt oczywiście też społecznikowski – czyli spotkanie przy kawie i drożdżówce na konsultacjach społecznych dotyczących kierunków polityki senioralnej  Poznania. Funkcjonalne nowoczesne miejsce w Bramie Poznania i możliwość dialogu w przyzwoitych warunkach oraz kontakt z sympatycznymi, myślącymi ludźmi. I rozmowa na tematy, które ostatnio bardzo mnie interesują – czyli jak przygotować miasto, by zadbać o starszaków? Czego chcieć więcej? W jednym pomieszczeniu urzędnicy odpowiedzialni za przygotowanie strategicznego dokumentu, moderatorzy zbierający opinie i pomysły, sami zainteresowani, czyli seniorzy oraz przedstawiciele organizacji działających na ich rzecz. Urzędnicy otwarci i słuchający, moderatorzy sprawni i na dodatek nie roszczeniowi seniorzy. Trochę brzmi jak bajka, ale tak było.  I nawet jeśli tylko na użytek tego spotkania, to i tak dobrze.

Organizatorzy zadbali, by posłuchać przedstawicieli różnych grup seniorów. To szansa, że po zakończeniu konsultacji w centrum uwagi będą różne problemy, które trzeba w Poznaniu rozwiązać. Byli mieszkańcy Domów Pomocy Społecznej, byli członkowie Uniwersytetów Trzeciego Wieku, byli aktywiści społeczni, byli mocno zaawansowani w dojrzewaniu i „młodzieżówka senioralna” - czyli ja i moja koleżanka. I dopiero w tak bogatej reprezentacji widać różnorodność potrzeb i ogrom problemów do rozwiązania  w naszym mieście. Bardzo pouczające spotkanie.

Kiedy w trakcie zajęć grupy prezentowały efekty swoich prac, rozmawialiśmy o bardzo różnych problemach związanych z opieką, opieką zdrowotną, transportem, dostępem do informacji, edukacją, budownictwem i dla mnie najważniejszym problemem, jakim jest zapewnienie seniorom możliwości bycia aktywnym i twórczym. W głowie może się zakręcić, bo właściwie nie ma dziedziny życia, która nie wymaga modernizacji, by miasto w którym żyjemy, stało się przyjazne mieszkańcom w starszym wieku. W dodatku każdy ze 126 000. poznańskich seniorów ma swoje oczekiwania, a przecież nie wszyscy seniorzy przyjdą na konsultacje. Nie opowiedzą o swoim losie i problemach, które przyniosła starość. Tym samym nie każdy problem zostanie rozpoznany i nie zostaną wprowadzone zmiany, by następnym pokoleniom seniorów było łatwiej.

Obecność młodszych jest na tych spotkaniach bardzo istotna, także z innego powodu. Koniecznie trzeba zmieniać pokutujące w naszych głowach przeświadczenie, że każdy starszy człowiek wymaga tylko pomocy i opieki. Paleta potrzeb seniorów jest ogromna i widać ją dopiero wtedy, kiedy w rozmowie biorą udział różni starsi ludzie. Jest polem do popisu dla innowatorów. Najważniejsze jednak, by seniorów traktować podmiotowo, by ich słuchać i słyszeć, za wszelką cenę wystrzegać życzliwej pobłażliwości, traktowania ich jak dzieci.

- Mam nadzieję, że wkrótce wynajdą taki proszek, że jak Cię nim posypię, to znikniesz na zawsze.
Na co ona odpowiedziała rzeczowo:
- Nie martw się! Jak będziesz miał moje lata, to ten proszek będzie już w powszechnym użyciu!

Idźcie koniecznie! Więcej informacji tu: http://www.poznan.pl/mim/info/news/z-seniorami-o-ich-problemach,103865.html

No i dzień stał się jeszcze lepszy.
Pewnie dlatego, że przyniósł nadzieję.