Już tydzień jest mi zimno.

I to właściwie jest główna myśl, która przychodzi mi do głowy, gdy próbuję zebrać wrażenia z pobytu, złapać je, jakoś uporządkować i opisać. Myśl pierwsza – nigdy tak nie zmarzłam. Ponieważ ktoś musi być winien, głupio wszystko zwalać na zmiany klimatu ustalam sama ze sobą, że właściwie wszystko przez Waldka, który zawodowo jeździ po Europie i zawsze, gdy jest w Hiszpanii, opowiada jak tu jest ciepło. Opowiada o tym w lipcu i w lutym. I w związku z tymi opowieściami uwierzyłam, że to absolutny standard, prawda ponadczasowa i ogólnoludzka, znaczy niepodważalna. W Hiszpanii jest ciepło – zawsze. Dlatego pakując walizkę zabrałam rzeczy raczej letnie. A tu kicha! Zimno przenikliwe, okropny wiatr. Z mojego przywiezionego, przygotowanego na urocze ciepło i hiszpańskie klimaty, zasobu odzieżowego wyjęłam wszystko, co było. Ubrałam to na siebie i tak chodzę już tydzień w tym samym, bo temperatura nie ulega zmianie. Kiedy skarżę się na swój los polskim znajomym i rodzinie, otrzymuję natychmiast informację, że w Polsce gorzej. Ja wcale nie zamierzam dyskutować. W Polsce zawsze jest gorzej. Ja wiem – jest śnieg, mróz i inne okropności. Tyle, że tam są w domach kaloryfery oraz moja szafa pełna czapek, rękawiczek i miliona szali. Tutaj tego nie ma. W apartamentach i hotelach nie ma także ciepłych kołderek, tylko cienkie okrycia na te obiecane upały. Więc śpię w polarze, głowę owijam bawełnianym szalem, a wczoraj wylądowałam w aptece. I tak się długo broniłam. Moja hiszpańska przygoda nieodparcie zaczyna kojarzyć mi się z hiszpanką – grypą, która sto lat temu dziesiątkowała ludność Europy.

Od tygodnia prawie codziennie przyglądamy się rynkowi nieruchomości.  Nie spodziewałam się, że będzie to tak interesujące zajęcie. Ruch w tym biznesie jest bardzo duży, bo zdaje się, że szykuje nam się w kraju kolejna fala emigracji. Znam bardzo wiele osób, które deklarują chęć wyjazdu z kraju w związku z dobrą zmianą. To w 80% jest podawane jako główny powód decyzji o zakupie mieszkania i wyjeździe z Polski. W miastach, które odwiedziliśmy mieszka wielu Polaków. Rozmawialiśmy o ofertach, problemach, minach na które można wdepnąć, procedurze zakupu. Wykonaliśmy szereg działań, umożliwiających nam zakup mieszkania. Teraz wystarczy już tylko kupić.

Z tych wszystkich odwiedzin zapamiętam kilka rzeczy. Po pierwsze hiszpańskie klatki schodowe. 

Druga różnica to okna. A dokładniej ich brak. Dzisiaj widziałam piękne mieszkanie (120 metrów) właściwie z jednym oknem. Bo słońca i światła ma być jak najmniej. Dla mnie  - miłośniczki światła – nie do pomyślenia. W Hiszpanii standard. Tydzień temu nie mogłam się temu nadziwić, teraz już wiem, że tak tu jest. Na dodatek, to co jest wsadzone w te otwory okienne, jest tak cieniutkie, że przed niczym nie chroni. Na pewno nie przed zimnem, którego teoretycznie tutaj nie ma, tyle że jest. Choć Hiszpanie też się dziwią. Zimnu oczywiście. Że jest!

Ale poznałam niezwykłych ludzi i mimo przejmującego chłodu mile spędzamy czas.

No i na koniec najważniejsza korzyść.
Ja od dłuższego czasu próbuję ustalić sama ze sobą kim jestem. Nie żebym miała jakieś zaburzenia tożsamości, tylko „emerytowana nauczycielka” brzmi tak okropnie smutno i jest tak bardzo pozbawione wszystkiego, że gorzej już chyba być nie może. A tu nagle podczas załatwiania formalności związanych z możliwością zakupu okazało się, że ja nie jestem jakaś emerytowana nauczycielka, tylko

soy pensionista profesor.

No i to nareszcie jakoś brzmi.