Ja wsiadam do tramwaju. Nigdzie nie pójdę, bo jestem zmęczona. Sukcesy są wyczerpujące. Im człowiek starszy, tym bardziej. Więc wsiadam. Osuwam się na siedzące miejsce, a nade mną znacząco widnieje ikonka człowieka z laską. Normalnie bym ominęła, bo ja mentalnie jeszcze ciągle bardziej laska, niż z laską, ale dziś zajmuję to miejsce. Dziś jest bardzo właściwe. Jestem wyczerpana i trochę oszołomiona. Trochę, oszołomiona, bo ja już wszystko tylko trochę.  Tylko zmęczona całkiem. Kilka minut temu skończył się  spektakl #metoo, w którym występowałam, wystawiany w ramach Wielkopolskiego Kongresu Kobiet. Na sali aktywne kobiety. Bardzo wymagająca publiczność. Więc dla całego zespołu ten występ, to wielkie przeżycie, wyrzut adrenaliny, trema, wszystkie lęki świata i tysiące wątpliwości. Ale mam to już sobą. Więc teraz siadam i czuję, jak ze mnie spływa. Właściwie to jest mi bardzo dobrze w tym tramwaju. Tylko w głowie uporczywie łomoczą mi  słowa z początku  mojego tekstu „To jest historia o tym, jak myślałam, że gorzej być już nie może i o dwóch takich, którzy pokazali mi, jak bardzo się myliłam….” I dalej - kto był, ten wie. Kto nie był – niech przyjdzie.
Ale słowa tak mi się jakoś wgrały i powtarzają się same. Nie myślę nic o kobiecie, która je napisała w ramach akcji #metoo, nie myślę o Uli, która je znalazła w Internecie, wyciągnęła razem z wieloma innymi tekstami i ubrała w teatr, a potem obudowała wydarzeniem społecznym. Zrobiła kawał dobrej społecznej roboty. Jest mądra, pracowita i bardzo zdolna. To wiem od dawna. Ale teraz nic o niej nie myślę, bo ja jestem trup sceniczny, ofiara własnych chceń i ciekawości życia, ofiara ciągot i innych takich, co to się w ludzkich głowach lęgną. Siedzę pod ikonką faceta z laską, tramwaj jedzie i dźwięczy, jak to tramwaj, w głowie brzmi ciągle ten sam cytat.
Półśpię, a na pewno całoletarguję.

- Jak pan myśli , że pan z tym psem bez kagańca pojedzie, to pan się myli bardzo – głos donośny lekko tylko zniekształcony mikrofonem rozlega się w całym tramwaju. Ocknęłam się natychmiast (powinno być chyba ocykam się?)  Stoimy na przystanku. Domyślam się , że to był głos motorniczego.
Pierwsza myśl „To oni mają mikrofony?”
Druga „Chyba będzie problem, bo jak jest pan, piesek i kaganiec, to znaczy, że będzie zwarcie na linii motorniczy-lud”
Trzecia „ Nie ruszam się, nie mam siły”

Motorniczy chyba nie słyszał, bo otwiera drzwi swojej kabiny i objawia się wszystkim, jako zdecydowany wróg nieprzestrzegających regulaminu właścicieli piesków bez kagańca. Idzie zdecydowanym krokiem szeryfa na koniec tramwaju. Nie oglądam się. Nie mam siły i jest mi wszystko jedno. Nie słyszę żadnej awantury, a po chwili motorniczy wraca i melduje spokojnie, że dalej nie pojedziemy, bo pan nie chce wysiąść, więc wołamy policję.
Zalega cisza. Złowroga. Ludzie wysiadają, ale po chwili wsiadają z powrotem, bo gdzie tu iść w ten wiosenny wieczór, jak się chciało jechać. Motorniczy w czeluści swojej kabiny dzwoni po właściwe służby. Facet z psem tkwi niewzruszenie z tyłu tramwaju. Czekamy. Z nudów się rozglądam. W tramwaju zostały same kobiety. No i pewnie ten miłośnik zwierząt, który gdzieś tam z tyłu siedzi w aurze nienawiści do regulaminów, motorniczego i chyba całego świata. Nie widzę go, ale drzwi tramwaju zostały zamknięte, jak tylko wezwano policję, więc na pewno jest. On i piesek. Bez kagańca.
Czekamy. Co jakiś czas, któraś chwyta za telefon i informuje swoich bliskich lub umówionych, że jest, że jedzie - znaczy stoi, bo pies bez kagańca, bo policja. Za nami stają kolejne tramwaje. Podobno już pięć. Co jakiś czas ktoś wsadza głowę przez drzwi koło motorniczego i pyta, kiedy pojedziemy? Jak przyjedzie policja – pada odpowiedź. Policja ma pełne ręce roboty, więc stoimy. 10 minut, 25, 40. Teraz wszystkie tkwią w jakimś letargu.


- 2977 – padło w odpowiedzi  z kabiny motorniczego, bo ten pan z kolei nie miał niczego do ukrycia i jeszcze prawo po swojej stronie. Ale pan od pieska już nie usłyszał, bo w obliczu umundurowanego przedstawiciela władzy, nagle zaczął mówić grzecznie i w dodatku swoja łysą łepetynę osadzoną na szerokim karku skierował uprzejmie w stronę przedstawiciela. Jeszcze kilka minut staliśmy, teraz już wszyscy zainteresowani ciągiem dalszym, którego zresztą nie było. Tylko piesek hasał swym pięciomiesięcznym rozbrykaniem bez kagańca, targając smycz i szarpiąc swego pana, by udał się z nim wreszcie na długi wiosenny spacer, zamiast stać w miejscu bez końca. Piesek miał pecha, bo na pierwszy rzut oka był groźny. Na drugi też. Podobnie, zresztą jak jego pan.

I tak sobie myślę, że Makuszyński to powinien za ten zwrot „o dwóch takich co..” dostać znaczącą nagrodę literacką. Albo społeczną.

I niech to będzie zamiast puenty.
Pozdrawiam Organizatorki Kongresu Kobiet.
I Ulę Kijak –reżyserkę #metoo