Tym razem moje milczenie spowodowane było całym zestawem dodatkowych bodźców, którymi hojnie obdarowało mnie życie. Wśród nich były silne bodźce społeczne, czyli udział w wielu istotnych i podobno udanych spotkaniach, które spowodowały u mnie spadek formy, upadek ducha, zanik wiary, zjazd energetyczny i nieustannie nękające mnie pytanie - co ja tutaj robię. Co ja w ogóle robię? I dlaczego ja to robię. Co jest ze mną nie tak, że ja to jeszcze robię?
Nie będę się rozwodzić, przytaczać i udowadniać, bo ja się raczej obecnie nadaję na terapię indywidualną dla wysłużonych liderów, a nie na internetowe wyznania, po których stracę znajomych i grupę wsparcie. Tyle rozumu to jeszcze mam.
Ale stan jest ciężki, bo bodźców znacznie więcej. Są jeszcze bodźce rodzinne powiązane z gospodarczymi.
Otóż wiosna przyszła i obnażyła. Głównie obnażyła niedobory i rozpad. Rozpad dotyczył tarasu i schodów. A niedobory dotyczą głównie finansów ale i po trosze uczuć, a mówiąc wprost znieczulicy wobec trudnej sytuacji podmiotów gospodarczych.
A było tak.
Moja Mama, w odróżnieniu od reszty gatunku ludzkiego, żyje dzięki kontaktowi z ziemią. Musi sadzić, pielić, podlewać , obserwować, podlewać, obrywać, przycinać,  podlewać, przesadzać. Ponieważ siła przyrody jest wielka, więc wiek osiągnęła słuszny, determinację w walce o życiodajny kontakt z przyrodą ma ogromną. Proporcjonalną do wieku. Kto ją zna, wie o czym myślę. Kto nie zna, nie wyobrazi sobie i tak, więc nie ma sensu po próżnicy tłuc po klawiszach.
W każdym razie wiosna to zbawienie, dla tego udręczonego zimą ducha i ciała oraz dla całej rodziny, równie udręczonej nieustannymi pytaniami, kiedy będzie wiosna, kiedy ciepło i będzie można do ogrodu? I wreszcie przyszła. I można do ogrodu.

A tu masz babo placek i na drodze pojawiła się przeszkoda w postaci schodów z tarasu, prowadzących do ogrodu. Kafle na schodach stanowiły ze schodami tylko pozorną jedność i trzymały się kupy, chyba tylko ze względu na przejmujący chłód. Bo jak się zrobiło cieplej, to nagle niepokojąco oddaliły się od siebie i betonu, i zaczęły być groźne nie tylko dla starszej pani. Były zagrożeniem dla każdej i każdego. A tymczasem Mateńka po tych schodach kilkanaście razy dziennie  w te i z powrotem, więc strach wyobrazić sobie, co się mogłoby zdarzyć, jeśli zahaczy o te schodowe pułapki kopytkiem, laseczką, grabeczką, motyczką albo czymkolwiek, co nieustannie ma w ręce, jak oręż, i co stanowi obronę przed nieprzyjaznym światem robali, przesuszenia, zalania, przerostu itp.

Wiosennie obnażone wyszczerzone schody śniły mi się po nocach. I Mateńka na nich.

- Pani! Nie ma fachowców! Wyjechali. Wszyscy. – powiedział pan właściciel Centrum Naprawy Wyszczerzonych Schodów i Zepsutych Tarasów. I pewnie jeszcze, by Pani chciała szybko?
Rumieńcem spłonęłam, jak dzierlatka, bo złapał mnie na gorącym uczynku, a raczej ukrytym marzeniu.
- Oj bardzo bym chciała szybko. I dobrze. – dodałam z determinacją. Co mi tam. Kraj nie wiem, czy nadal wolny, to sobie chociaż marzenia zachowam, jako rodzaj niezależności.

- Oj ludzie, ludzie! Wy wszyscy tacy sami.

- Czy pani wie, że my mamy jeszcze roboty z poprzedniego sezonu? Bo schody i tarasy, to proszę pani robota sezonowa. I u wszystkich tak samo są źle położone. Po czym Pan uniósł pochyloną smętnie głowę, rzucił okiem na stojąca obok planszę i z werwą, w niezwykle szczegółowy sposób wyjaśnił na czym polega problem źle położonych tarasów zaczynając od słów : Woda, proszę pani. Woda i temperatura.

Telefon do poleconego, choć obłożonego robotą fachowca wykonywałam z należytym szacunkiem – na stojąco. Toż to prawie skarb narodowy taki specjalista i znawca wyszczerzeń na schodach. W sezonie!
Odebrał. Nie robił wrażenia strasznie zagonionego. Wyjaśnił, jak naprawia. Wyraził gotowość, że przyjedzie i obejrzy. Jutro na przykład.
Jezu! – no ze szczęścia, to ja ustać wprost nie mogłam. Cała rodzina była poruszona tą wizytą.
Moja Mateńka przed przyjściem tego Pana osobiście zebrała cały odpadający gruz z rozwalonych schodów, żeby było ładnie. Tak się przejęliśmy.

- No nic! Nie ma rady! Trzeba, jak u dentysty, do samego dna borować. - stałyśmy z tyłu oczarowane jego wiedzą i spostrzegawczością. I ta precyzja! Ta pewność! Od razu widać, że nasze wyszczerbione schody znajdą się w dobrych rękach.
Po czym Pan opowiedział nam wszystko , co on musi zrobić. Generalnie szykowało się prawdziwe pandemonium, które mogło się zacząć jeszcze w tym tygodniu i licząc przerwy technologiczne, trwać miało od początku do końca około 3 miesięcy.  Oczy miałam, jak talary. Chłop się poczuł w swoim żywiole, za to ja z każdym kolejnym zdaniem odczuwałam rosnący  niepokój.

Czułam, jak krew mi odpływa z mózgu i spływa do nóg, które stały na 40 – metrowym tarasie zakończonym 36 metrami schodów.  

Życząc mu oczywiście udanego sezonu.
Bo schody to robota sezonowa.
Ale od tych bodźców wiosennych, to ja się pozbierać nie mogę.