Okazuje się, że prowadzenie bloga daje człowiekowi mnóstwo okazji do frajdy. Nie myślałam, że przerwa w pisaniu i oczekiwanie na powrót do kontynuacji, mogą być tak inspirujące i przynoszące radość. Czuję się tak, jak przy radosnych szczęśliwych powrotach do domu, grona przyjaciół czy ukochanego psa. Uśmiechy, przytulenia, merdanie ogonem i podskoki są może mniej widoczne, ale w mojej wyobraźni istnieją i wywołują miłe uczucia. Cieszę się, że nie wzięłam laptopa. Urlop dobrze robi, no i ma swoje prawa. Przede wszystkim do…odpuszczenia możliwie wszystkiego. Wtedy ma sens i tylko wtedy może być naprawdę udany. Mój był.  Na pytanie,  jak było odpowiadam – cudnie. O szczegółach będę pisała w kilku postach. Nie po to zbierałam wrażenia i wekowałam wspomnienia, by teraz wszystko szast - prast, kawa na ławę w jednym poście. Nie biegłam jak zamroczona, nie spieszyłam się nigdzie, więc zauważyłam wiele i tym będę się dzielić. Bo greckie wakacje zasługują na długie wspomnienia.

Powroty są gorsze. Bo człowiek taki wypoczęty, odzwyczajony od narodowych przywar, nafaszerowany słońcem i śródziemnomorską uprzejmością. A tu bach – bezpośredni kontakt z rodakiem już w autobusie  na lotnisko. Wsiadaliśmy jako ostatni do autobusu i przed nami była krótka droga. Urozmaicała ją mała – trzyletnia może dziewuszka, która była nastawiona negatywnie. I głośno informowała wszystkich, że tak jest. Nie przeszkadzało to żadnemu z jej rodziców, a mała robiła taką klasyczną awanturę z wrzaskiem, kopaniem, waleniem zabawkami. Jej NIEEEEEEEEEE słyszeli wszyscy i przez cały czas. Zmieniało się tylko nasilenie głosu, bo czasem słabła. Rodzice nie reagowali wcale. Głusi? Moi by mnie zabili, ze trzy razy. A tamci spokój i zero emocji.  I wtedy mąż przypomniał mi, że specjalnie na takie okazje kupił profesjonalne słuchawki wygłuszające dźwięk. Ale niestety, zostały w domu.

I wtedy z kabiny pilotów wyszedł pilot i w języku bliżej mi nieznanym będącym kompilacją polskiego, angielskiego i jego własnego (Serb? Szwed? nie wiem) przekazał nam informacje, że samolot jak samochód czasem ma awarię i właśnie mamy drobny problem techniczny (uwielbiam eufemizmy ale to cytat!) i drugi silnik nie chce zastartować. Głos pilota przedzierał się przez wyjące dzieci, ja czułam jak zalewa mnie gorąco i mam ochotę uciekać, Wyrzeźbiony puścił wiąchę, a jego narzeczona chwyciła go za rękę i gładziła uspokajająco po głowie. Kobieta z tyłu zadeklarowała głośno , że już się k….a nigdy nie da namówić na żadne loty i tylko polski Bałtyk, a mój mąż na szczęście nie powiedział nic. Potem stewardesa przetłumaczyła na polski starannie dobierając słowa, zebrani zamilkli w przerażeniu, dzieci wyły. Zaserwowano wodę na uspokojenie,  a ja znowu zrobiłam się religijna. Wyrzeźbiony nie wypił, tylko wpatrywał się tępo przed siebie. Chyba był na jakichś prochach. Trwał tak w bezruchu do startu czyli dobre pół godziny.

Wylądowaliśmy  szczęśliwie z małym opóźnieniem. Ja z przekonaniem, że cena, którą płacimy za to szybkie przemieszczanie się, jest jednak bardzo wysoka. Łatwo nie jest, a podróż to zdecydowanie najtrudniejszy element wakacji.