Piątkowe jesienne przedpołudnie. Na niebie ołowiane chmury. Ciemno jakoś i nieprzyjemnie. Niby nie jest zimno, ale taka pogoda, od której żyć się odechciewa. Siedzę w tramwaju i porządkuję myśli. A one tak samo ciężkie, jak te chmury. Żadnego śmigania po półkulach. Leniwy piątkowy bezruch. Kilkanaście przystanków mam na to porządkowanie, zanim wysiądę i pobiegnę na wykład o religiach świata.  Myślę o różnych sprawach, którymi się ostatnio zajmuję i nagle z tyłu głowy nieśmiało zagubiona myśl się kołacze i przebija przez inne. Przecież miałam dać ogłoszenie, że szukamy pomocy, tylko cała rodzina odpadła przy próbie sformułowania, czego chcemy. I wcale nie dlatego, że nie wiemy, o co nam chodzi. Wiemy bardzo dobrze! Tylko jak to napisać? Jak to współczesnym ludziom wytłumaczyć? I to jeszcze w kilku zgrabnych słowach.
Trudne, bo chodzi o opiekę nad seniorką rodu. Rzecz niby banalna, ale każdy kto ma Mamę lub Tatę w wieku bardzo dojrzałym, wie o czym myślę. Niby robota, jak każda inna, a jednak nie każdy (a raczej każda, bo o opiekunku to jeszcze nie słyszałam) się do niej nadaje. W naszym przypadku podopieczna to osoba niezależna, samodzielna, samofinansująca, kulturalna, czytająca i przez całe życie występująca raczej w roli osobnika alfa, a nie pokornej robotnicy. W dodatku z przedwojennymi obyczajami i oczekiwaniami. I wszystkie te cechy zostały zachowane w stanie nienaruszonym do dziś. Gorzej z cielesnym wymiarem. Ten zdecydowanie ucierpiał na przestrzeni lat, ale nawet w tym aspekcie wszelką pomoc należy okazywać z wyczuciem, by nie urazić Seniorki. Moja Mama kwitnie, bo moja siostra rozumie jej wszystkie potrzeby i potrafi je zaspokoić. Ale raz w tygodniu Mama prawie cały dzień musi zostać sama w domu. Z różnych względów nie chcemy, by tak było.

„Prawda kochana! Posiedzimy sobie, no nie?” – tym bezpośrednim zwrotem nawiązała kontakt z moją zacną Mateńką. Może nie usłyszy? Pomyślałam w duchu, bo czasem aparat słuchowy gorzej działa, ale gdzie tam. Usłyszała! I zareagowała natychmiast „ Z jaką babcią chce Pani posiedzieć? – odparła moja prawie 90-letnia Seniorka? Bo chyba nie myśli Pani o mnie?”. I było w tym zdaniu tyle godności, że nawet kwiaciarka pojęła, iż strzeliła gafę. Poszła gdzie indziej szukać „pinionszków”.

A potem przyszedł wieczór i poranek, a z nim decyzja najbardziej zainteresowanej, czyli Seniorki:

Trudno się było nie zgodzić. Przecież  człowiek kulturalny ma pewne standardy zachowań wdrukowane na całe życie. A nasza okrągła opiekunka nie zapowiadała się jako dość interesująca rozmówczyni dla wykształconej osoby, która zachowała przytomność umysłu i potrzeby intelektualne. Zadzwoniłyśmy, by odwołać dzień próbny. Pani była bardzo smutna, tym bardziej, że nie rozumiała dlaczego spotkała ją taka przykrość. Nie tłumaczyłyśmy, bo to byłoby dla niej chyba jeszcze trudniejsze.

I wyszło mi coś takiego:

Niestety, obawiam się, że ten tekst na OLX lub innym portalu nie zostałby odebrany jako gwałtowne wołanie o pomoc. Chyba jednak traktowano by moje ogłoszenie bardziej w kategorii żartu. A ja całkiem poważnie.
Kiedy dojeżdżałam do właściwego przystanku ustaliłam sama ze sobą, że jedyny sposób to internetowa grupa wsparcia? Ma ktoś jakiś pomysł?

Pilnie potrzebna.