Podróżowaliśmy koleją. Z różnych względów, od wielu lat kupuję bilety przez Internet i bardzo sobie chwalę tę formę zakupu. Kupiłam oczywiście w obie strony. Z radością odkryłam, że w drodze powrotnej mamy pociąg bezpośredni Kudowa –Poznań, więc na ten nabyłam bilet powrotny. Do Kudowy jechaliśmy pociągiem IC do Wrocławia, a tam przesiadaliśmy się na koleje regionalne. Wszystko odbyło się zgodnie z planem. Pociągi były czyste, miały klimatyzację, wodę w toalecie.  Trasa malownicza, maleńkie stacyjki ze śladami remontów. Obsługa pociągów była miła, pasażerowie uśmiechnięci i kulturalni. Dokładnie tak,  jak powinno być. No po prostu Polska w ruinie.
W Kudowie zamówiłam taksówkę. Podjechał miły Pan i bardzo grzecznie przeprosił, że chwilę czekaliśmy, ale trwa remont nawierzchni mostu i za chwilę nam pokaże, jak to działa w praktyce. Nie działało. Samochody w ruchu wahadłowym przepuszczano chodnikiem. Mostek miał może dziesięć metrów, ale kolejka do niego z obu stron kilka kilometrów. Mieliśmy więc czas, by pogadać. Pan taksówkarz był niezwykle sympatyczny i generalnie zadowolony. Na tyle sympatyczny, że poprosiłam, by po nas przyjechał, gdy będziemy wracali.
- Bardzo chętnie! A kiedy Państwo wracacie?
- W sobotę o 12.24 mamy pociąg. Nie mam biletu przy sobie, ale chyba nie pomyliłam godziny. - odpowiedziałam
-Acha! Czyli jedziecie autobusem o 12.58 – stwierdził pan
- Jak to autobusem.  My pociągiem. – zrobiłam się nerwowa. Coś pokręciłam? Przecież kupowałam na IC. To o co mu chodzi? Godzinę mogłam pomylić, ale nie pociąg z autobusem.
- O 12.58 jedzie komunikacja zastępcza – odpowiedział dobrze poinformowany taksówkarz i zatrzymał samochód przed naszym hotelem. Pani do mnie zadzwoni w przeddzień i się umówimy. A teraz miłego urlopu życzę. I pojechał.
Matko! Jaka zastępcza. Przecież myśmy przyjechali pociągiem i nie było żadnego remontu.

Kiedy nic nie rozumiem, robię się nerwowa. No i muszę wyjaśnić, o co chodzi. Dlatego pierwszy spacer na dworzec. Cicho, głucho, wyremontowany peron i pozamykane wszystko. Nikogo. Na rozpisce odjeżdżających pociągów nie ma żadnego pociągu do Poznania, ale jest IC do Wrocławia. O 12.58. To co prawda nie jest to samo, co bezpośredni do Poznania, ale zawsze coś. Założyłam okulary, wlazłam na ławkę, żeby doczytać. I dostrzegłam obok godziny maleńką ikonkę autobusu, a potem objaśnienie „autobusowa komunikacja zastępcza”. Znalazłam także numer infolinii IC.

- A godzina? – pytam. Ja mam 12.24, a tu na rozkładzie jest 12.58.
- No tak! Pani ma na bilecie bez zastępczej, a tam jest zastępcza. O 12.58.

W sobotę uzbrojona w bilet wysiadłam z taksówki przed dworcem. Na podjeździe stał już autobus z nadrukiem IC. Podeszłam z bagażem do konduktora. Robił wrażenie uszczęśliwionego naszym spotkaniem. Był tak życzliwy, tak wylewny, tak otwarty, że nerwowo obejrzałam się, czy jest ktoś, kogo można by prosić o pomoc w razie nadmiernego ataku życzliwości. Radośnie wskazał nam miejsca, zaprosił do autobusu.
- A czy mógłby mi Pan wyjaśnić o co chodzi z tą komunikacją zastępczą? - zapytałam odważnie, choć jego gotowość do służenia pasażerom, była co najmniej podejrzana.
- No jest! – odpowiedział bystrze
- Ale ja kupowałam bilet na pociąg. Dlaczego nie jedzie pociąg?
- Bo tu nie jeździ. – wyjaśnił patrząc na mnie z politowaniem
- Jak to nie jeździ, jak jechałam? Pięć razy jechałam tu pociągiem.  
- No to pewnie Kolejami Dolnośląskimi Pani jechała. IC nie jeździ, bo szyny nie takie. Od początku jak tu jeździ, to nie jeździ. Jeździ zastępcza. – Odpowiedział mi inteligentnie z wyżyn swojego kolejowego wykształcenia, a ja poczułam, że tracę związek ze swoimi zasobami w mózgu i zwoje mi się przegrzewają od zawiłości kolejarskiego myślenia. No nie nadążam i tyle. W końcu IC, to i konduktor ma schnellzug myślowy, a ja tylko osobowym powinnam.
- Ale właściwie, o co Pani chodzi? Autobus, pociąg – co za różnica? – dodał widząc na mojej twarzy oznaki swojego absolutnego zwycięstwa. Dobił mnie tym całkowicie, bo właściwie o co mi chodzi?

I dopiero wieczorem w Poznaniu, dotarło do mnie, że kolej nabiła mnie w butelką, bo przecież bezpośredni pociąg, to coś takiego bez przesiadek z jedną miejscówką. Ale już nie drążę tematu, bo nie daj Boże jeszcze ktoś mi coś wyjaśni i stan mojej aberracji się pogłębi. Upewniłam się w tym myśleniu późnym wieczorem w sobotę, kiedy zobaczyłam migawkę z Prezydentem Dudą odpowiadającym na pytanie o sprawę gen. Ścibora-Rylskiego. Miał tę samą minę i gotowość, co konduktor  w komunikacji zastępczej, a jego odpowiedź, że „powstańcom należy się szacunek” całkowicie nie wyjaśniająca niczego, była według mnie ćwiczona w tej samej szkole komunikacji.

Komunikacji zastępczej oczywiście.