Wróciłam. Mam za sobą prawie 24 godzinną podróż – licząc od wyjścia z hotelu w Bangkoku, do przekręcenia klucza w zamku w naszym domu w Poznaniu. Po drodze „zgubiliśmy” jedną noc, więc poziom zmęczenia okrutny. I tym samym radość z powrotu większa, bo jak się człowiek tak oćwiczy trudami podróży, to fakt jej zakończenia daje radość. Choć oczywiście jest także żal, bo tam było…ciepło. I to nawet bardzo.
Na podsumowanie tej azjatyckiej przygody napiszę o kilku moich zaskoczeniach i zadziwieniach, tym co tam zobaczyłam. Kolejność jest przypadkowa.
Zacznę od butów. Szukam ich na całym świecie, bo lubię buty. W Tajlandii wszyscy chodzą w klapkach i chyba do obuwia nie przywiązują żadnej wagi. Te klapki, które mają na nogach wyglądają często tak, jakby pamiętały początek poprzedniego stulecia. Nosi się je chyba tak długo, aż się nie rozpadną. Klapki kupuje się w markecie spożywczym, a sklepu z butami nie udało mi się odwiedzić żadnego. Pewnie byłam nie w tych dzielnicach. Widziałam tylko sklepy z obuwiem sportowym renomowanych podrabianych światowych marek. Klapki w sytuacjach wyjątkowych zastępuje się tenisówkami. Kobietę w szpilkach widziałam tylko raz i nie mam pewności, czy to nie była jakaś zagubiona w czasie i przestrzeni cudzoziemka. Klapki są zresztą o tyle wygodne, że tam do świątyni, sklepu, czy restauracji wchodzi się bez obuwia. Więc przed każdym miejscem odwiedzanym stoi galeria porzuconych w różnych rozmiarach i różnym stanie zużycia. Na potwierdzenie słuszności mojej obserwacji dodam, ze widziałam parę młodą idąca do ślubu. Pan młody był w eleganckim garniturze i miał złachane klapki. I jeszcze jedna przydatna uwaga. Klapki skórzane, które zabrałam z Polski okazały się całkowicie nieprzydatne. Za 12 złotych (w przeliczeniu) kupiłam „ichnie” plastikowe i te okazały się niezwykłe, bo mogłam w nich iść wiele godzin i nogi nie bolały. Aż trudno uwierzyć.
Łóżka. Nigdzie na świecie nie widziałam tak dużych łóżek. Najpierw myślałam, że to był pomysł stylisty pierwszego hotelu. Ale potem spaliśmy jeszcze w trzech innych miejscach i zawsze było tak samo. Łóżka były ogromne. Dużo szersze od naszych szerokich.  To w pierwszym hotelu w Bangkoku miało około trzech metrów szerokości. Zachodzę w głowę skąd ten pomysł, bo Tajowie są raczej drobni. Może to były pokoje trzyosobowe? Nigdy nie widziałam czegoś takiego, choć przyznaję - spało się na nich wyśmienicie.
I jeszcze toalety. Tu też niespodzianka, bo po raz pierwszy miałam okazję zobaczyć w hotelu komputer do obsługi …sedesu. Z każdej podróży przywozimy opowieści o przygodach w toalecie, bo korzystają z niej wszyscy ludzie, bez względu na wiek, płeć i poglądy polityczne. To coś, co widać na zdjęciu miałam okazję poznać w Bangkoku i był to jednak ewenement, bo w stuosobowej grupie uczestników tego spotkania komputer w WC poruszył wszystkich.

A doznania, jakie to urządzenie fundowało użytkownikom, były tematem wielu rozmów. Szczególnie wtedy, gdy ktoś pomylił przyciski. Piszę o tym, bo tak dalece innowacyjne rozwiązanie jest dla mnie nie lada przegięciem. W Europie nie widziałam nigdzie.

No i jeszcze jedno, co wryło mi się w pamięć. Starzy ludzie wykonujące różne czynności. Wyglądali na takich, którzy już nie powinni pracować. Ale podobno w Tajlandii nie ma czegoś takiego, jak emerytura i pracuje się do końca, czyli zawsze. Były to bardzo przygnębiające widoki, bo zazwyczaj ci starzy ludzie pracowali w miejscach tzw. trudnych, wykonując czynności, które nie są specjalnie poważane i nie ma na nie chętnych.

Polska ohyda. Polski wstyd.
Wróciłam.