Pewnie każdy ma własną. Każdy i każda. I na różnych etapach życiowych ten dzień inaczej pamiętamy i odbieramy. Moja Mama twierdzi, że to trudny dzień dla kobiet. W tym wypadku zgadzam się z nią całkowicie. Nawet jak już wszystko sobie ułatwię, to i tak jest on trudny. Co więcej – im więcej mam tych ułatwień, tym więcej pojawia się nowych trudów, które muszę pokonać. I najgorsze, co można zrobić w tej sytuacji, to przeczytać rano artykuł jakiegoś super specjalisty od przeżywania świąt z dobrą radą, że jeśli nie chcesz wejść w konflikt z najbliższymi, to pozwól im przeżyć święta tak, jak oni sami chcą. Podobnej głupoty, to jak świat światem nie czytałam i jak mi Bóg miły, próbowałam zastosować raz i już nigdy nie zastosuję, bo po prostu to jest nie do przeżycia.  
Wstałam wcześnie rano, żeby zdążyć. Teoretycznie wszystko już miałam przygotowane i przemyślane, ale przecież znam życie i wiem, że na świecie jest armia tych, co chcą mi życie utruć i na pewno chcą inaczej niż ja. W tej armii jest na pewno mój mąż ulubiony, który już od tygodnia deklarował, że przygotuje choinkę. Tak mu jakoś zeszło, że na deklaracjach się skończyło. Dlatego też wstał rano, żeby ją wreszcie zrobić. Ubranie choinki wymaga czasu, bo trzeba znaleźć i wyjąć wszystkie ozdoby, światełka i wszystkie uzbierane przez lata akcesoria, następnie oddzielić dobre, od tych które wymagały naprawy i się nie doczekały i nikt już nie pamięta, które są które.
Łatwo nie jest, bo zbiory, jak w muzeum narodowym. W efekcie świąteczny pokój zawalony kartonami, jak po tsunami i całe sprzątanie diabli wzięli. Ale milczę! Bo przecież nie po to są święta, żeby się denerwować. Więc nawet się włączam w ten proces decyzyjny (bombki srebrne czy złote?) i staram się doprowadzić rzecz do końca, by móc posprzątać skutki wyjęcia wszystkiego zewsząd i nakryć odświętnie stół. W międzyczasie wysłuchuję w radio audycji na temat cudu przeżywania rodzinnych świąt, uroków przygotowywania kolacji wigilijnej, zapachów tradycyjnych potraw, odbieram i wysyłam życzenia i oddycham z ulgą czytając na FB wpis mojej koleżanki o tym, że właśnie znalazła w lodówce zeszłoroczne uszka do barszczu i co ma teraz z nimi zrobić? Wreszcie jakaś normalna i bliska mi niewiasta, bo reszta ma same sukcesy kulinarne i wszyscy zamieszczają tylko zdjęcia budzące moje głębokie pokłady zazdrości. I refleksję nad moją słabą silną wolą, że nie ma we mnie woli, by wziąć udział w tym kobiecym konkursie, kto  się w imię tradycji bardziej zarobi.

A potem było już wszystko jak zawsze. Czyli usmażyłam tonę karpia, zrobiłam festiwal kapusty z grzybami, przygotowałam potrawy dla tych, co nie jedzą ryb (a tych jest większość), przygotowałam stół i wysłałam sms z pytaniem, na którą zaprosiłam gości, bo z tego wszystkiego zapomniałam. Zdążyłam się jeszcze na moment położyć, by odpoczął obolały kręgosłup.
A przed  pasterką przeczytałam w nowym „Przekroju” wiersz Artura Marii Swinarskiego „Dzieje salonu”, który zaczyna się tak:

Żoną byłaś wzorową i matką,
Lecz ta wzorowość i ta szarość
Zaczęły cię gnębić, gdy wzeszła starość;
I kiedy szósty krzyżyk narastał,
Zajaśnieć chciałaś wśród matron miasta.”


Znowu jesteś przykładną teściową i matką,
Robisz na drutach w pustym salonie,
Jak wypada matronie.”



I głęboką niechęć do bycia matroną.