Wyspa Koh Chang zostanie w mojej pamięci jako najpiękniejsze miejsce świata. Przyjazne człowiekowi pod każdym względem i urzekające urodą. Rozświetlone słońcem oraz bliźnimi przepełnionymi życzliwością. Czegóż chcieć więcej?

Ale rytm tej podróżniczej przygody po Tajlandii ma swoje prawa, więc trzeba było się zebrać i wyruszyć. Najpierw busem do Bangkoku. Korzystaliśmy z tego popularnego w Tajlandii środka transportu wielokrotnie i już wiem na pewno, że w standardzie tajlandzkim, im więcej świateł i świetlnych ozdóbek w środku tym lepiej. Wygląda toto, jak jeżdżąca dyskoteka. Na szczęście Tajowie nie serwują podróżnym doświadczeń muzycznych typu naszego disco polo odtwarzanych na pełną moc głośników. Gdyby serwowali, to chyba przeżycie tych ośmiu godzin podróży byłoby niemożliwe. Nawet dla miłośników mocnych wrażeń muzycznych.

Im bliżej byliśmy Bangkoku, gdzie mieliśmy wsiąść do samolotu, tym bardziej rosło we mnie poczucie straty. Wszystko to, co mnie w świecie zachwyca zostało tam, na wyspie. Wszystko to, czego nie lubię napierało na mnie z całą mocą. A więc potężne miasto z ruchem, który już dawno zamienił się w bezruch, wszechobecne samochody i nieobecni ludzie. Bo w Bangkoku przelotowe autostrady zbudowano na wysokości piątego piętra, więc żywi ludzie są niewidoczni z okien samochodu. Tylko ogromne reklamy (nasze największe „bilmordy” to przy nich dziecinne igraszki) i wielkie budynki z pozamykanymi oknami i wystawioną skrzynią klimatyzacji. I tak przez kilkadziesiąt kilometrów pełzającego korka. Potem lotnisko z jego azjatycką energią i wyjątkowo obco brzmiącym językiem oraz lot samolotem i lądowanie na Phuket. Wszystko zgodnie z planem i o czasie, ale i tak jak dla mnie to przeżyć aż nadto.

Na koniec deser – czyli wynajęcie samochodu i podróż do wynajętych mieszkań. W Polsce taki wariant brzmi w miarę bezpiecznie. Tu na miejscu wszystko wygląda inaczej. Na Phuket lało rzęsiście. Kiedy po dopełnieniu wszystkich powinności otrzymaliśmy nasze dwa wynajęte osobowe samochody i docisnęliśmy siedzących bagażami (11 osób plus walizki!) to właściwie już wtedy wpisaliśmy się w azjatycki model podróżowania. Znaczy się na wszystkim i wg reguły „byle do przodu”. Był późny wieczór i lało, kiedy rozpoczęliśmy naszą grupową przygodę z podróżą. Grupową, bo kierowca był co prawda jeden w naszym aucie, ale wspierających 6. A było co wspierać, bo ruch tutaj lewostronny, a nawyki z Polski. W dodatku nasz znakomity kierowca Jerzy, w momencie wsiadania do auta przyznał się, że ogólnie źle widzi, a w deszczu prawie wcale, więc napięcie było ogromne. Na tyle duże, że kiedy nawigacja podpowiedziała „na rondzie skręć w prawo drugi zjazd” w samochodzie zabrzmiało chóralne „Ojezujurekuważaj” i zapadła grobowa cisza, w której słychać było tylko szczęk stawów w paliczkach od zaciskanych kciuków. Bo tajlandzkie rondo z lewostronnym ruchem, to próba tylko dla koneserów. Modliłam się po cichu. Ale Jerzy sprostał i już koło 23.00 byliśmy w pierwszym z wynajętych mieszkań w nowoczesnym tajlandzkim apartamentowcu.

Klucze były w umówionym miejscu, mieszkania pięknie przygotowane. Wszystko było super, tylko wodę ktoś zakręcił głównym zaworem dla całego mieszkania. I szukaj teraz kogoś, kto to odkręci. Czyli najpierw trzeba go znaleźć w tym gąszczu mieszkań i budynków kompleksu, a potem wytłumaczyć w czym rzecz. Ale Polak potrafi i nasi  panowie poradzili sobie z kłopotem. Teraz mogliśmy ruszyć do trzeciego z wynajętych mieszkań – tego, w którym my mieszkamy. Miało być oddalone o dwa kilometry. Bagatela. Wsiedliśmy do samochodu i niestety nie posłuchaliśmy pierwszej wskazówki GPS. Skutek był taki, że przez dwie godziny szukaliśmy siedmiopiętrowego budynku. W samochodzie były cztery inteligentne osoby wyposażone w nowoczesne smartfony, mapy Google oraz inne nowoczesne urządzenia i w żaden sposób nie mogliśmy tam trafić. Kiedy już po kolei pozdychały baterie, traciliśmy sygnał i pojawiła się wizja wspólnego spania  z pozostałymi uczestnikami wycieczki  w jednym łóżku, kiedy obsobaczyliśmy właściciela mieszkań, że o nas nie zadbał należycie, kiedy złapaliśmy w tej nocy jakichś lokalnych mieszkańców i przekonaliśmy się, że znajomość angielskiego w Tajlandii nie na wiele się zdaje, kiedy objechaliśmy w ruchu lewostronnym wszystkie okoliczne trasy, podjęliśmy desperacką próbę odbycia tej drogi od początku raz jeszcze. Ale absolutnie ostatni raz. I wtedy wykonaliśmy zakręt w miejscu wskazanym. Okazało się, że to było dokładnie dwa kilometry i bardzo prosta droga. A budynek stał, jak to siedmiopiętrowy budynek. Była pierwsza w nocy, kiedy zakończyliśmy tę trudną podróż.

A rano wstałam i z okien zobaczyłam taki widok.

Może właściciel naszego mieszkania przewidział mój stan ducha, bo na półce koło mojego łóżka znalazłam taki obrazek.